| سوره 41 | سوره مبارکه فصلت | صفحه 477 |
|
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
| به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| حم (1) |
| حاء، ميم. (1) |
| تَنْزِيلٌ مِنَ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ (2) |
| وحى [نامه]اى است از جانب [خداى] رحمتگر مهربان. (2) |
| كِتَابٌ فُصِّلَتْ آيَاتُهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ (3) |
| کتابى است که آيات آن، به روشنى بيان شده. قرآنى است به زبان عربى براى مردمى که مى‌دانند. (3) |
| بَشِيرًا وَنَذِيرًا فَأَعْرَضَ أَكْثَرُهُمْ فَهُمْ لَا يَسْمَعُونَ (4) |
| بشارتگر و هشداردهنده است. و[لى] بيشتر آنان رويگردان شدند، در نتيجه [چيزى را] نمى‌شنوند. (4) |
| وَقَالُوا قُلُوبُنَا فِي أَكِنَّةٍ مِمَّا تَدْعُونَا إِلَيْهِ وَفِي آذَانِنَا وَقْرٌ وَمِنْ بَيْنِنَا وَبَيْنِكَ حِجَابٌ فَاعْمَلْ إِنَّنَا عَامِلُونَ (5) |
| و گفتند: «دلهاى ما از آنچه ما را به سوى آن مى‌خوانى سخت محجوب و مهجور است. و در گوشهاى ما سنگينى و ميان ما و تو پرده‌اى است؛ پس تو کار خود را بکن ما [هم] کار خود را مى‌کنيم.» (5) |
| قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحَىٰ إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَٰهُكُمْ إِلَٰهٌ وَاحِدٌ فَاسْتَقِيمُوا إِلَيْهِ وَاسْتَغْفِرُوهُ ۗ وَوَيْلٌ لِلْمُشْرِكِينَ (6) |
| بگو: «من، بشرى چون شمايم، جز اينکه به من وحى مى‌شود که خداى شما خدايى يگانه است. پس مستقيماً به سوى او بشتابيد و از او آمرزش بخواهيد. و واى بر مشرکان.» (6) |
| الَّذِينَ لَا يُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ بِالْآخِرَةِ هُمْ كَافِرُونَ (7) |
| همان کسانى که زکات نمى‌دهند و آنان که به آخرت ناباورند. (7) |
| إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ (8) |
| کسانى که ايمان آورده و کارهاى شايسته کرده‌اند آنان را پاداشى بى‌پايان است. (8) |
| ۞ قُلْ أَئِنَّكُمْ لَتَكْفُرُونَ بِالَّذِي خَلَقَ الْأَرْضَ فِي يَوْمَيْنِ وَتَجْعَلُونَ لَهُ أَنْدَادًا ۚ ذَٰلِكَ رَبُّ الْعَالَمِينَ (9) |
| بگو: «آيا اين شماييد که واقعاً به آن کسى که زمين را در دو هنگام آفريد، کفر مى‌ورزيد و براى او همتايانى قرار مى‌دهيد؟ اين است پروردگار جهانيان.» (9) |
| وَجَعَلَ فِيهَا رَوَاسِيَ مِنْ فَوْقِهَا وَبَارَكَ فِيهَا وَقَدَّرَ فِيهَا أَقْوَاتَهَا فِي أَرْبَعَةِ أَيَّامٍ سَوَاءً لِلسَّائِلِينَ (10) |
| و در [زمين]، از فراز آن [لنگرآسا] کوهها نهاد و در آن خير فراوان پديد آورد، و مواد خوراکى آن را در چهار روز اندازه‌گيرى کرد [که] براى خواهندگان، درست [و متناسب با نيازهايشان] است. (10) |
| ثُمَّ اسْتَوَىٰ إِلَى السَّمَاءِ وَهِيَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ ائْتِيَا طَوْعًا أَوْ كَرْهًا قَالَتَا أَتَيْنَا طَائِعِينَ (11) |
| سپس آهنگ [آفرينش] آسمان کرد، و آن بخارى بود. پس به آن و به زمين فرمود: «خواه يا ناخواه بياييد.» آن دو گفتند: «فرمان‌پذير آمديم.» (11) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |