| سوره 37 | سوره مبارکه الصافات | صفحه 447 |
|
| مَا لَكُمْ لَا تَنَاصَرُونَ (25) |
| شما را چه شده است که همديگر را يارى نمى‌کنيد؟! (25) |
| بَلْ هُمُ الْيَوْمَ مُسْتَسْلِمُونَ (26) |
| [نه!] بلکه امروز آنان از در تسليم درآمدگانند! (26) |
| وَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَىٰ بَعْضٍ يَتَسَاءَلُونَ (27) |
| و بعضى روى به بعضى ديگر مى‌آورند [و] از يکديگر مى‌پرسند! (27) |
| قَالُوا إِنَّكُمْ كُنْتُمْ تَأْتُونَنَا عَنِ الْيَمِينِ (28) |
| [و] مى‌گويند: «شما [ظاهراً] از درِ راستى با ما درمى‌آمديد [و خود را حق به جانب مى‌نموديد]!» (28) |
| قَالُوا بَلْ لَمْ تَكُونُوا مُؤْمِنِينَ (29) |
| [متّهمان] مى‌گويند: «[نه!] بلکه با ايمان نبوديد. (29) |
| وَمَا كَانَ لَنَا عَلَيْكُمْ مِنْ سُلْطَانٍ ۖ بَلْ كُنْتُمْ قَوْمًا طَاغِينَ (30) |
| و ما را بر شما هيچ تسلطى نبود، بلکه خودتان سرکش بوديد. (30) |
| فَحَقَّ عَلَيْنَا قَوْلُ رَبِّنَا ۖ إِنَّا لَذَائِقُونَ (31) |
| پس فرمان پروردگارمان بر ما سزاوار آمد؛ ما واقعاً بايد [عذاب را] بچشيم! (31) |
| فَأَغْوَيْنَاكُمْ إِنَّا كُنَّا غَاوِينَ (32) |
| و شما را گمراه کرديم، زيرا خودمان گمراه بوديم!» (32) |
| فَإِنَّهُمْ يَوْمَئِذٍ فِي الْعَذَابِ مُشْتَرِكُونَ (33) |
| پس، در حقيقت، آنان در آن روز در عذاب شريک يکديگرند! (33) |
| إِنَّا كَذَٰلِكَ نَفْعَلُ بِالْمُجْرِمِينَ (34) |
| [آرى،] ما با مجرمان چنين رفتار مى‌کنيم! (34) |
| إِنَّهُمْ كَانُوا إِذَا قِيلَ لَهُمْ لَا إِلَٰهَ إِلَّا اللَّهُ يَسْتَكْبِرُونَ (35) |
| چرا که آنان بودند که وقتى به ايشان گفته مى‌شد: «خدايى جز خداى يگانه نيست»، تکبر مى‌ورزيدند! (35) |
| وَيَقُولُونَ أَئِنَّا لَتَارِكُو آلِهَتِنَا لِشَاعِرٍ مَجْنُونٍ (36) |
| و مى‌گفتند: «آيا ما براى شاعرى ديوانه دست از خدايانمان برداريم؟!» (36) |
| بَلْ جَاءَ بِالْحَقِّ وَصَدَّقَ الْمُرْسَلِينَ (37) |
| ولى نه! [او] حقيقت را آورده و فرستادگان را تصديق کرده است. (37) |
| إِنَّكُمْ لَذَائِقُو الْعَذَابِ الْأَلِيمِ (38) |
| در واقع، شما عذاب پر درد را خواهيد چشيد! (38) |
| وَمَا تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (39) |
| و جز آنچه مى‌کرديد جزا نمى‌يابيد! (39) |
| إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ (40) |
| مگر بندگان پاکدل خدا! (40) |
| أُولَٰئِكَ لَهُمْ رِزْقٌ مَعْلُومٌ (41) |
| آنان روزىِ معيّن خواهند داشت. (41) |
| فَوَاكِهُ ۖ وَهُمْ مُكْرَمُونَ (42) |
| [انواع] ميوه‌ها! و آنان مورد احترام خواهند بود. (42) |
| فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ (43) |
| در باغهاى پر نعمت! (43) |
| عَلَىٰ سُرُرٍ مُتَقَابِلِينَ (44) |
| بر سريرها در برابر همديگر [مى‌نشينند]. (44) |
| يُطَافُ عَلَيْهِمْ بِكَأْسٍ مِنْ مَعِينٍ (45) |
| با جامى از باده ناب پيرامونشان به گردش درمى‌آيند؛ (45) |
| بَيْضَاءَ لَذَّةٍ لِلشَّارِبِينَ (46) |
| [باده‌اى] سخت سپيد که نوشندگان را لذتى [خاص] مى‌دهد؛ (46) |
| لَا فِيهَا غَوْلٌ وَلَا هُمْ عَنْهَا يُنْزَفُونَ (47) |
| نه در آن فساد عقل است و نه ايشان از آن به بدمستى [و فرسودگى] مى‌افتند! (47) |
| وَعِنْدَهُمْ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ عِينٌ (48) |
| و نزدشان [دلبرانى] فروهشته‌نگاه و فراخ‌ديده باشند! (48) |
| كَأَنَّهُنَّ بَيْضٌ مَكْنُونٌ (49) |
| [از شدّت سپيدى] گويى تخم شتر مرغ [زير پَرَ]ند! (49) |
| فَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَىٰ بَعْضٍ يَتَسَاءَلُونَ (50) |
| پس برخى‌شان به برخى روى نموده و از همديگر پرس‌وجو مى‌کنند. (50) |
| قَالَ قَائِلٌ مِنْهُمْ إِنِّي كَانَ لِي قَرِينٌ (51) |
| گوينده‌اى از آنان مى‌گويد: «راستى من [در دنيا] همنشينى داشتم، (51) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |