| منگر اندر نقش زشت و خوب خویش |
|
بنگر اندر عشق و در مطلوب خویش |
| منگر آنک تو حقیری یا ضعیف |
|
بنگر اندر همت خود ای شریف |
| تو به هر حالی که باشی می طلب |
|
آب می جو دائماً، ای خشک لب |
| کان لب خشکت گواهی می دهد |
|
کان در آخر بر سر منبع رسد |
| خشکی لب هست پیغامی ز آب |
|
کو به مات آرد یقین، در اضطراب |
| کین طلبکاری مبارک جنبشیست |
|
این طلب در راه حق مانع کشیست |
| این طلب مفتاح مطلوبات توست |
|
این سپاه و نصرت رایات توست |
| این طلب همچون خروسی در صیاح |
|
میزند نعره که میآید صباح |
| گرچه آلت نیستت تو میطلب |
|
نیست آلت حاجت اندر راه رب |
| هر که را بینی طلبکار ای پسر |
|
یار او شو پیش او انداز سر |
| کز جوار طالبان طالب شوی |
|
وز ظلال غالبان غالب شوی |
| گر یکی موری سلیمانی بجست |
|
منگر اندر جستن او سست سست |
| هرچه تو داری زمال و پیشه ای |
|
نی طلب بود اول و اندیشه ای؟ |
| جهد کن تا این طلب افزون شود |
|
تا دلت زین چاه تن بیرون رود |
| این طلب در تو گروگان خداست |
|
زانکه هر طالب به مطلوبی سزاست |
| گفت پیغمبر که چون کوبی دری |
|
عاقبت زان در برون آید سری |
| چون زچاهی می کنی هر روز خاک |
|
عاقبت اندر رسی در آب پاک |