| سوره 34 | سوره مبارکه سبا | صفحه 430 |
|
| لَقَدْ كَانَ لِسَبَإٍ فِي مَسْكَنِهِمْ آيَةٌ ۖ جَنَّتَانِ عَنْ يَمِينٍ وَشِمَالٍ ۖ كُلُوا مِنْ رِزْقِ رَبِّكُمْ وَاشْكُرُوا لَهُ ۚ بَلْدَةٌ طَيِّبَةٌ وَرَبٌّ غَفُورٌ (15) |
| و براي (اولاد و قوم) سبا در وطنشان (سرزمين يمن و شام) از راست و چپ (جنوب و شمال) دو سلسله باغ و بوستان آيتي (از لطف و رحمت حق) بود (همه پر نعمت، و به آنها گفتيم که) بخوريد از رزق خداي خود و شکر وي به جاي آريد، که مسکنتان شهري نيکو و پر نعمت است و خداي شما غفور (و مهربان) است. (15) |
| فَأَعْرَضُوا فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ سَيْلَ الْعَرِمِ وَبَدَّلْنَاهُمْ بِجَنَّتَيْهِمْ جَنَّتَيْنِ ذَوَاتَيْ أُكُلٍ خَمْطٍ وَأَثْلٍ وَشَيْءٍ مِنْ سِدْرٍ قَلِيلٍ (16) |
| با وجود اين باز (از شکر خدا و طاعت حق) اعراض کردند، ما هم سيلي سخت بر هلاک ايشان فرستاديم و به جاي آن دو نوع باغ پر نعمت دو باغ ديگرشان داديم که بار درختانش تلخ و ترش و بد طعم و شوره گز و اندکي درخت سدر بود. (16) |
| ذَٰلِكَ جَزَيْنَاهُمْ بِمَا كَفَرُوا ۖ وَهَلْ نُجَازِي إِلَّا الْكَفُورَ (17) |
| اين کيفر کفران آنها بود، و آيا ما تا کسي کفران نکند مجازاتش خواهيم کرد؟ (17) |
| وَجَعَلْنَا بَيْنَهُمْ وَبَيْنَ الْقُرَى الَّتِي بَارَكْنَا فِيهَا قُرًى ظَاهِرَةً وَقَدَّرْنَا فِيهَا السَّيْرَ ۖ سِيرُوا فِيهَا لَيَالِيَ وَأَيَّامًا آمِنِينَ (18) |
| و ما به ميان آنها و شهرهايي که پر نعمت و برکت گردانيديم باز قريه‌هايي نزديک به هم قرار داديم با فاصله کوتاه و سير سفري معيّن (و آنها را گفتيم که) در اين ده و شهرهاي نزديک به هم شبان و روزان با ايمني کامل مسافرت کنيد. (18) |
| فَقَالُوا رَبَّنَا بَاعِدْ بَيْنَ أَسْفَارِنَا وَظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَجَعَلْنَاهُمْ أَحَادِيثَ وَمَزَّقْنَاهُمْ كُلَّ مُمَزَّقٍ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ (19) |
| باز آنها گفتند: بار الها، سفرهاي ما را دور و دراز گردان، و (به اين تقاضاي بي‌جا) بر خويش ستم کردند، ما هم آنها را داستانها و مثلهاي عبرت آموز کرديم و به کلي متفرق و پراکنده ساختيم. در اين عقوبت براي مردمان پر صبر و شکر آياتي (از عبرت و حکمت) آشکار است. (19) |
| وَلَقَدْ صَدَّقَ عَلَيْهِمْ إِبْلِيسُ ظَنَّهُ فَاتَّبَعُوهُ إِلَّا فَرِيقًا مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (20) |
| و شيطان گمان باطل خود را درباره مردم، سخت به صدق و حقيقت رساند، پس جز فرقه کمي از اهل ايمان همه پيرو او شدند. (20) |
| وَمَا كَانَ لَهُ عَلَيْهِمْ مِنْ سُلْطَانٍ إِلَّا لِنَعْلَمَ مَنْ يُؤْمِنُ بِالْآخِرَةِ مِمَّنْ هُوَ مِنْهَا فِي شَكٍّ ۗ وَرَبُّكَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ حَفِيظٌ (21) |
| در صورتي که شيطان بر مردمان تسلطي نداشت (بلکه از حرص دنيا پيرو او شدند. و شيطان را بر اين نداشتيم) مگر براي آنکه (به امتحان) آن کس را که به عالم قيامت ايمان آورد از آن کس که شک دارد معلوم گردانيم. و خداي تو بر هر چيز نگهبان و آگاه است. (21) |
| قُلِ ادْعُوا الَّذِينَ زَعَمْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ ۖ لَا يَمْلِكُونَ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ فِي السَّمَاوَاتِ وَلَا فِي الْأَرْضِ وَمَا لَهُمْ فِيهِمَا مِنْ شِرْكٍ وَمَا لَهُ مِنْهُمْ مِنْ ظَهِيرٍ (22) |
| (اي رسول ما، مشرکان را) بگو: آنهايي را که به جز خدا شما مؤثر پنداشتيد بخوانيد (خواهيد دانست که) هيچ يک مقدار ذره‌اي در آسمانها و زمين مالک نيستند و با خدا شرکتي در خلقت آسمان و زمين نداشته و به او در آفرينش ياري و کمکي نکرده‌اند. (22) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |