| سوره 14 | سوره مبارکه ابراهيم | صفحه 257 |
|
| قَالَتْ لَهُمْ رُسُلُهُمْ إِنْ نَحْنُ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ يَمُنُّ عَلَىٰ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ ۖ وَمَا كَانَ لَنَا أَنْ نَأْتِيَكُمْ بِسُلْطَانٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ (11) |
| رسولان باز به کافران پاسخ دادند که آري ما هم مانند شما بشري بيش نيستيم ليکن خدا بر هر کس از بندگان که بخواهد (به نعمت بزرگ نبوت) منّت مي‌گذارد، و ما را نرسد که براي شما آيت و معجزي الاّ به اذن و دستور خدا بياوريم، و مؤمنان (در هر حال) بايد تنها به خدا توکل کنند. (11) |
| وَمَا لَنَا أَلَّا نَتَوَكَّلَ عَلَى اللَّهِ وَقَدْ هَدَانَا سُبُلَنَا ۚ وَلَنَصْبِرَنَّ عَلَىٰ مَا آذَيْتُمُونَا ۚ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُتَوَكِّلُونَ (12) |
| و چرا ما بر خدا توکل نکنيم در صورتي که خدا ما را به راه راستمان هدايت فرموده؟ و البته (در راه اطاعت و رضاي خدا) بر آزار و ستمهاي شما صبر خواهيم کرد، و ارباب توکل بايد (در همه حال خوش و ناخوش) تنها بر خدا توکل کنند. (12) |
| وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِرُسُلِهِمْ لَنُخْرِجَنَّكُمْ مِنْ أَرْضِنَا أَوْ لَتَعُودُنَّ فِي مِلَّتِنَا ۖ فَأَوْحَىٰ إِلَيْهِمْ رَبُّهُمْ لَنُهْلِكَنَّ الظَّالِمِينَ (13) |
| باز کافران به رسولان پاسخ دادند که ما البته شما را از شهر و ديار خود بيرون مي‌کنيم مگر آنکه به آيين ما برگرديد، در اين حال (که رسولان مأيوس از ايمان کافران شدند) خدا به آنها وحي فرمود که (غم مخوريد) البته ما ستمکاران را هلاک خواهيم کرد. (13) |
| وَلَنُسْكِنَنَّكُمُ الْأَرْضَ مِنْ بَعْدِهِمْ ۚ ذَٰلِكَ لِمَنْ خَافَ مَقَامِي وَخَافَ وَعِيدِ (14) |
| و محققا ما شما رسولان (و پيروانتان) را در سرزمين کافران پس از هلاک آنها (با آسايش و ايمني) ساکن مي‌گردانيم و اين (آسايش) نصيب کسي است که از مقام من خائف است و از وعده قهر و عقاب من مي‌ترسد. (14) |
| وَاسْتَفْتَحُوا وَخَابَ كُلُّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ (15) |
| و (از خدا) فتح و پيروزي خواستند (و البته فتح و فيروزي بر حسب وعده ما نصيب رسولان خداست) و نصيب هر ستمگر جبار هلاکت و حرمان است. (15) |
| مِنْ وَرَائِهِ جَهَنَّمُ وَيُسْقَىٰ مِنْ مَاءٍ صَدِيدٍ (16) |
| از پي گردنکش عنود آتش دوزخ خواهد بود و آبي که به او آشامند (در دوزخ) آب پليد چرکين است. (16) |
| يَتَجَرَّعُهُ وَلَا يَكَادُ يُسِيغُهُ وَيَأْتِيهِ الْمَوْتُ مِنْ كُلِّ مَكَانٍ وَمَا هُوَ بِمَيِّتٍ ۖ وَمِنْ وَرَائِهِ عَذَابٌ غَلِيظٌ (17) |
| که آن آب پليد را جرعه جرعه مي‌آشامد و هيچ گواراي او نشود، و از هر جانب مرگ به وي روي آور شود ولي نميرد و فراروي او عذابي سخت خواهد بود. (17) |
| مَثَلُ الَّذِينَ كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ ۖ أَعْمَالُهُمْ كَرَمَادٍ اشْتَدَّتْ بِهِ الرِّيحُ فِي يَوْمٍ عَاصِفٍ ۖ لَا يَقْدِرُونَ مِمَّا كَسَبُوا عَلَىٰ شَيْءٍ ۚ ذَٰلِكَ هُوَ الضَّلَالُ الْبَعِيدُ (18) |
| مثل اعمال کساني که به خدا کافر شدند به خاکستري مي‌ماند که در روز تند باد شديد همه به باد فنا رود، که از همه کوشش خود هيچ نتيجه نبرند. اين همان ضلالت (و حسرت) دور (از طريق نجات) است. (18) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |