| سوره 7 | سوره مبارکه الاعراف | صفحه 174 |
|
| وَلَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ كَثِيرًا مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ ۖ لَهُمْ قُلُوبٌ لَا يَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْيُنٌ لَا يُبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ آذَانٌ لَا يَسْمَعُونَ بِهَا ۚ أُولَٰئِكَ كَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ ۚ أُولَٰئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ (179) |
| و محققا بسياري از جن و انس را براي جهنم آفريديم، چه آنکه آنها را دلهايي است بي‌ادراک و معرفت، و ديده‌هايي بي‌نور و بصيرت، و گوشهايي ناشنواي حقيقت، آنها مانند چهارپايانند بلکه بسي گمراه‌ترند، آنها همان مردمي هستند که غافل‌اند. (179) |
| وَلِلَّهِ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَىٰ فَادْعُوهُ بِهَا ۖ وَذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمَائِهِ ۚ سَيُجْزَوْنَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (180) |
| و خدا را نيکوترين نامهاست، بدانها خدا را بخوانيد، و آنان را که در نامهاي او به انحراف مي‌گرايند به خود واگذاريد، که به زودي کردار بدشان را مجازات خواهند ديد. (180) |
| وَمِمَّنْ خَلَقْنَا أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَبِهِ يَعْدِلُونَ (181) |
| و از خلقي که آفريده‌ايم فرقه‌اي به حق هدايت مي‌کنند و به حق حکم و دادگري مي‌کنند. (181) |
| وَالَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لَا يَعْلَمُونَ (182) |
| و آنان که آيات ما را تکذيب کردند به زودي آنها را به عذاب و هلاکت مي‌افکنيم از جايي که فهم آن نکنند. (182) |
| وَأُمْلِي لَهُمْ ۚ إِنَّ كَيْدِي مَتِينٌ (183) |
| روزي چند به آنها مهلت دهيم، که همانا مکر و عقاب من بس شديد است. (183) |
| أَوَلَمْ يَتَفَكَّرُوا ۗ مَا بِصَاحِبِهِمْ مِنْ جِنَّةٍ ۚ إِنْ هُوَ إِلَّا نَذِيرٌ مُبِينٌ (184) |
| آيا اين مردم فکر نکردند که صاحب آنها (يعني پيامبر) هرگز جنوني در او نيست؟ او فقط ترساننده خلق است (از اهوال قيامت) به بياني روشن. (184) |
| أَوَلَمْ يَنْظُرُوا فِي مَلَكُوتِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا خَلَقَ اللَّهُ مِنْ شَيْءٍ وَأَنْ عَسَىٰ أَنْ يَكُونَ قَدِ اقْتَرَبَ أَجَلُهُمْ ۖ فَبِأَيِّ حَدِيثٍ بَعْدَهُ يُؤْمِنُونَ (185) |
| آيا فکر و نظر در ملکوت آسمانها و زمين و در هر چه خدا آفريده نکردند و در اين که اجل و مرگ آنها بسا باشد که به آنان بسيار نزديک شده باشد؟ پس به چه حديثي بعد از اين (کتاب مبارک آسماني) ايمان خواهند آورد؟ (185) |
| مَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَلَا هَادِيَ لَهُ ۚ وَيَذَرُهُمْ فِي طُغْيَانِهِمْ يَعْمَهُونَ (186) |
| هر که را خدا گمراه خواست هيچ کس رهنماي او نباشد، و چنين گمراهان را خدا در طغيان و سرکشي خود به حيرت و ضلالت واگذارد. (186) |
| يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا ۖ قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِنْدَ رَبِّي ۖ لَا يُجَلِّيهَا لِوَقْتِهَا إِلَّا هُوَ ۚ ثَقُلَتْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ لَا تَأْتِيكُمْ إِلَّا بَغْتَةً ۗ يَسْأَلُونَكَ كَأَنَّكَ حَفِيٌّ عَنْهَا ۖ قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِنْدَ اللَّهِ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ (187) |
| (اي رسول ما) از تو احوال و ساعت قيامت را سؤال خواهند کرد که چه وقت فراخواهد رسيد؟ پاسخ ده که علم آن منحصرا نزد ربّ و خداي من است، کسي به جز او آن را به هنگامش آشکار نکند، (شأن) آن ساعت در آسمانها و زمين بسي سنگين و عظيم است، نيايد شما را مگر ناگهاني. از تو مي‌پرسند گويي تو کاملا بدان آگاهي. بگو: علم آن ساعت محققا نزد خداست، ليکن اکثر مردم آگاه نيستند. (187) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |