| سوره 7 | سوره مبارکه الاعراف | صفحه 157 |
|
| وَلَقَدْ جِئْنَاهُمْ بِكِتَابٍ فَصَّلْنَاهُ عَلَىٰ عِلْمٍ هُدًى وَرَحْمَةً لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ (52) |
| و محققا ما براي ايشان کتابي آورديم که در آن هر چيز را بر اساس علم و دانش تفصيل داديم براي هدايت و رحمت آن گروه که ايمان مي‌آورند. (52) |
| هَلْ يَنْظُرُونَ إِلَّا تَأْوِيلَهُ ۚ يَوْمَ يَأْتِي تَأْوِيلُهُ يَقُولُ الَّذِينَ نَسُوهُ مِنْ قَبْلُ قَدْ جَاءَتْ رُسُلُ رَبِّنَا بِالْحَقِّ فَهَلْ لَنَا مِنْ شُفَعَاءَ فَيَشْفَعُوا لَنَا أَوْ نُرَدُّ فَنَعْمَلَ غَيْرَ الَّذِي كُنَّا نَعْمَلُ ۚ قَدْ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَضَلَّ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يَفْتَرُونَ (53) |
| آيا جز اين انتظار دارند که تأويل آن (آيات و مآل اعمال آنها هنگام مرگ يا ظهور قيامت) به آنان برسد؟ آن روز که تأويل آن فرا رسد کساني که آن را پيش از اين فراموش کرده بودند خواهند گفت: همانا رسولان پروردگارمان حق را براي ما آوردند (کاش مخالفت نمي‌کرديم) آيا کسي به شفاعت ما بر خواهد خاست يا بار ديگر به دنيا باز مي‌گرديم تا غير از اين اعمال زشت به اعمال صالحي بپردازيم؟ راستي که آن کافران خود را در زيان سخت افکنده‌اند و آنچه به دروغ مي‌بافتند همه نابود شده و از دستشان رفته است. (53) |
| إِنَّ رَبَّكُمُ اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَىٰ عَلَى الْعَرْشِ يُغْشِي اللَّيْلَ النَّهَارَ يَطْلُبُهُ حَثِيثًا وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ وَالنُّجُومَ مُسَخَّرَاتٍ بِأَمْرِهِ ۗ أَلَا لَهُ الْخَلْقُ وَالْأَمْرُ ۗ تَبَارَكَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ (54) |
| پروردگار شما آن خدايي است که آسمانها و زمين را در شش روز خلق کرد، آن گاه بر عرش (فرمانروايي) قرار گرفت، روز را به پرده شب (و به عکس) در پوشاند که با شتاب در پي آن پويد، و نيز خورشيد و ماه و ستارگان را مسخّر فرمان خود آفريد. آگاه باشيد که ملک آفرينش خاص خداست و حکم نافذ فرمان اوست، بس منزه و بلند مرتبه است خداي يکتا که پروردگار عالميان است. (54) |
| ادْعُوا رَبَّكُمْ تَضَرُّعًا وَخُفْيَةً ۚ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ (55) |
| خداي خود را به تضرع و زاري و نهاني (به صداي آهسته که به اخلاص نزديک است) بخوانيد (و از اندازه مگذريد) که خدا هرگز متجاوزان را دوست نمي‌دارد. (55) |
| وَلَا تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ بَعْدَ إِصْلَاحِهَا وَادْعُوهُ خَوْفًا وَطَمَعًا ۚ إِنَّ رَحْمَتَ اللَّهِ قَرِيبٌ مِنَ الْمُحْسِنِينَ (56) |
| و هرگز در زمين پس از آنکه کار آن (به امر حق و شرع رسول حق) نظم و صلاح يافت به فساد و تباهکاري برنخيزيد، و خدا را هم از راه ترس و هم از روي اميد بخوانيد، که البته رحمت خدا به نيکوکاران نزديک است. (56) |
| وَهُوَ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ ۖ حَتَّىٰ إِذَا أَقَلَّتْ سَحَابًا ثِقَالًا سُقْنَاهُ لِبَلَدٍ مَيِّتٍ فَأَنْزَلْنَا بِهِ الْمَاءَ فَأَخْرَجْنَا بِهِ مِنْ كُلِّ الثَّمَرَاتِ ۚ كَذَٰلِكَ نُخْرِجُ الْمَوْتَىٰ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ (57) |
| و او خدايي است که بادها را به بشارت باران رحمت خويش در پيش فرستد، تا چون بار ابرهاي سنگين را بر دارند ما آنها را به شهر و دياري که (از بي آبي) مرده است برانيم و بدان سبب باران فرو فرستيم و هرگونه ثمر و حاصل از آن بر آوريم، همين گونه مردگان را هم از خاک برانگيزيم، باشد که (بر اهوال قيامت خود) متذکر گرديد. (57) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |