| سوره 9 | سوره مبارکه التوبة | صفحه 206 |
|
| وَعَلَى الثَّلَاثَةِ الَّذِينَ خُلِّفُوا حَتَّىٰ إِذَا ضَاقَتْ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ وَضَاقَتْ عَلَيْهِمْ أَنْفُسُهُمْ وَظَنُّوا أَنْ لَا مَلْجَأَ مِنَ اللَّهِ إِلَّا إِلَيْهِ ثُمَّ تَابَ عَلَيْهِمْ لِيَتُوبُوا ۚ إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ (118) |
| و [نيز رحمتش] شامل حال آن سه نفري [بود] که [با بهانه تراشيِ واهي از شرکت در جنگ] بازمانده بودند [و همه مسلمانان به دستور پيامبر با آنان قطع رابطه کردند] تا جايي که زمين با همه وسعت و فراخي اش بر آنان تنگ شد و [از شدت غصه، اندوه و عذاب وجدان] دل هايشان هم در تنگي و مضيقه قرار گرفت، و دانستند که هيچ پناهگاهي از خدا جز به سوي او نيست؛ پس خدا به رحمتش بر آنان توجه کرد تا توبه کنند؛ زيرا خدا بسيار توبه پذير و مهربان است. (118) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَكُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ (119) |
| اي کساني که ايمان آورده ايد! از خدا پروا کنيد و با صادقان باشيد [صادقاني که کامل ترينشان پيامبران و اهل بيت رسول بزرگوار اسلام هستند.] (119) |
| مَا كَانَ لِأَهْلِ الْمَدِينَةِ وَمَنْ حَوْلَهُمْ مِنَ الْأَعْرَابِ أَنْ يَتَخَلَّفُوا عَنْ رَسُولِ اللَّهِ وَلَا يَرْغَبُوا بِأَنْفُسِهِمْ عَنْ نَفْسِهِ ۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ لَا يُصِيبُهُمْ ظَمَأٌ وَلَا نَصَبٌ وَلَا مَخْمَصَةٌ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلَا يَطَئُونَ مَوْطِئًا يَغِيظُ الْكُفَّارَ وَلَا يَنَالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَيْلًا إِلَّا كُتِبَ لَهُمْ بِهِ عَمَلٌ صَالِحٌ ۚ إِنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ (120) |
| شايسته نيست که اهل مدينه و باديه نشيناني که پيرامون آنانند، از رسول خدا تخلف کنند؛ و آنان را نسزد که به سبب پرداختن به خويش از حفظ جان او [در شدايد و سختي ها] دريغ ورزند؛ زيرا هيچ تشنگي و رنج و گرسنگي در راه خدا به آنان نمي رسد، و در هيچ مکاني که کافران را به خشم مي آورد، قدم نمي گذارند، و از هيچ دشمني انتقام نمي گيرند [و با نبرد با او به کام دل نمي رسند] مگر آنکه به پاداش هر يک از آنان عمل شايسته اي در پرونده آنان ثبت مي شود؛ چرا که خدا پاداش نيکوکاران را تباه نمي کند. (120) |
| وَلَا يُنْفِقُونَ نَفَقَةً صَغِيرَةً وَلَا كَبِيرَةً وَلَا يَقْطَعُونَ وَادِيًا إِلَّا كُتِبَ لَهُمْ لِيَجْزِيَهُمُ اللَّهُ أَحْسَنَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (121) |
| و هيچ مال کوچک و بزرگي را هزينه نمي کنند و هيچ سرزميني را [براي نبرد با دشمن يا انجام کار خيري] نمي پيمايند مگر آنکه در پرونده اعمالشان ثبت مي شود، تا خدا به آنان [نسبت به همه اعمالشان] با معيار گرفتن بهترين عملي که همواره انجام مي دادند، پاداش دهد. (121) |
| ۞ وَمَا كَانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنْفِرُوا كَافَّةً ۚ فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَلِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ (122) |
| و مؤمنان را نسزد که همگي [به سوي جهاد] بيرون روند؛ چرا از هر جميعتي گروهي [به سوي پيامبر] کوچ نمي کنند تا در دين آگاهي يابند و قوم خود را هنگامي که به سوي آنان بازگشتند، بيم دهند، باشد که [از مخالفت با خدا و عذاب او] بپرهيزند. (122) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |