| سوره 59 | سوره مبارکه الحشر | صفحه 546 |
|
| ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ شَاقُّوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ ۖ وَمَنْ يُشَاقِّ اللَّهَ فَإِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ (4) |
| اين (جلاء وطن و آوارگي آنها) براي اين بود که آنان با خدا و رسول او سخت دشمني و مخالفت کردند و هر که با خدا (و رسولش) دشمني آغازد عقاب خدا بسيار سخت است. (4) |
| مَا قَطَعْتُمْ مِنْ لِينَةٍ أَوْ تَرَكْتُمُوهَا قَائِمَةً عَلَىٰ أُصُولِهَا فَبِإِذْنِ اللَّهِ وَلِيُخْزِيَ الْفَاسِقِينَ (5) |
| آنچه از درختان خرما را (که در ديار بني نضير) بريديد و آنچه را بر پا گذاشتيد همه به امر خدا (و صلاح اسلام) و براي خواري و سرکوبي جهودان فاسق نابکار بود. (5) |
| وَمَا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَىٰ رَسُولِهِ مِنْهُمْ فَمَا أَوْجَفْتُمْ عَلَيْهِ مِنْ خَيْلٍ وَلَا رِكَابٍ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ يُسَلِّطُ رُسُلَهُ عَلَىٰ مَنْ يَشَاءُ ۚ وَاللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ (6) |
| و آنچه را که خدا از (مال) آنها به رسم غنيمت به رسول خود باز داد (متعلق به رسول است، زيرا) شما سپاهيان اسلام بر آن هيچ اسب و شتري نتاختيد و ليکن خدا رسولانش را بر هر که خواهد مسلّط مي‌گرداند و خدا بر هر چيز تواناست. (6) |
| مَا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَىٰ رَسُولِهِ مِنْ أَهْلِ الْقُرَىٰ فَلِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي الْقُرْبَىٰ وَالْيَتَامَىٰ وَالْمَسَاكِينِ وَابْنِ السَّبِيلِ كَيْ لَا يَكُونَ دُولَةً بَيْنَ الْأَغْنِيَاءِ مِنْكُمْ ۚ وَمَا آتَاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا ۚ وَاتَّقُوا اللَّهَ ۖ إِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ (7) |
| آنچه را که خدا از اموال کافران ديار به رسول خود غنيمت داد آن متعلق به خدا و رسول و (ائمه) خويشاوندان رسول و يتيمان و فقيران و در راه ماندگان (ايشان) است. اين حکم براي آن است که غنايم، دولت توانگران را نيفزايد (بلکه به مبلغان دين و فقيران اسلام تخصيص يابد) و شما آنچه رسول حق دستور دهد (و منع يا عطا کند) بگيريد و هر چه نهي کند واگذاريد و از خدا بترسيد که عقاب خدا بسيار سخت است. (7) |
| لِلْفُقَرَاءِ الْمُهَاجِرِينَ الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ وَأَمْوَالِهِمْ يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانًا وَيَنْصُرُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ ۚ أُولَٰئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ (8) |
| مقام بلند (يا غنائم) خاصّ فقيران مهاجرين است که آنها را از وطن و اموالشان به ديار غربت راندند در صورتي که (چشم از خانه پوشيده و) در طلب فضل و خشنودي خدا مي‌کوشند و خدا و رسول او را ياري مي‌کنند، اينان به حقيقت راستگويان عالمند. (8) |
| وَالَّذِينَ تَبَوَّءُوا الدَّارَ وَالْإِيمَانَ مِنْ قَبْلِهِمْ يُحِبُّونَ مَنْ هَاجَرَ إِلَيْهِمْ وَلَا يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حَاجَةً مِمَّا أُوتُوا وَيُؤْثِرُونَ عَلَىٰ أَنْفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ ۚ وَمَنْ يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (9) |
| و هم آن جماعت انصار که پيش از (هجرت) مهاجرين (در مکّه به رسول ايمان آوردند و) مدينه را خانه ايمان گردانيدند و مهاجرين را که به سوي آنها آمدند دوست مي‌دارند و در دل خود هيچ حاجتي (و حسد و بخلي) نسبت به آنچه (از غنائم بني نضير) که به آنها داده شد نمي‌يابند و هر چند به چيزي نيازمند باشند باز مهاجران را بر خويش مقدم مي‌دارند (و جانشان به کلي از بخل و حسد و حرص دنيا پاک است) و هر کس را از خوي بخل و حرص دنيا نگاه دارند آنان به حقيقت رستگاران عالمند. (9) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |