| سوره 9 | سوره مبارکه التوبة | صفحه 207 |
|
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا قَاتِلُوا الَّذِينَ يَلُونَكُمْ مِنَ الْكُفَّارِ وَلْيَجِدُوا فِيكُمْ غِلْظَةً ۚ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ (123) |
| اي اهل ايمان، با کافران از آنان که با شما نزديکترند شروع به جهاد کنيد و بايد کفار در شما درشتي و نيرومندي و قوت و پايداري حس کنند، و بدانيد که خدا هميشه با پرهيزکاران است. (123) |
| وَإِذَا مَا أُنْزِلَتْ سُورَةٌ فَمِنْهُمْ مَنْ يَقُولُ أَيُّكُمْ زَادَتْهُ هَٰذِهِ إِيمَانًا ۚ فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا فَزَادَتْهُمْ إِيمَانًا وَهُمْ يَسْتَبْشِرُونَ (124) |
| و هرگاه سوره‌اي نازل شود برخي (از همين منافقان) هستند که به ديگران مي‌گويند: اين سوره بر ايمان کدام يک از شما افزود؟ آنان که به حقيقت اهل ايمانند همه را بر ايمان بيفزود و شادمان و مسرور شدند. (124) |
| وَأَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزَادَتْهُمْ رِجْسًا إِلَىٰ رِجْسِهِمْ وَمَاتُوا وَهُمْ كَافِرُونَ (125) |
| و اما آنان که دلهاشان به مرض (شک و نفاق) مبتلاست هم بر خبث ذاتي آنها خباثتي افزود تا به حال کفر جان دادند. (125) |
| أَوَلَا يَرَوْنَ أَنَّهُمْ يُفْتَنُونَ فِي كُلِّ عَامٍ مَرَّةً أَوْ مَرَّتَيْنِ ثُمَّ لَا يَتُوبُونَ وَلَا هُمْ يَذَّكَّرُونَ (126) |
| آيا (منافقان) نمي‌بينند که آنها در هر سالي يک بار يا دو بار البته امتحان مي‌شوند؟ باز هم پشيمان نشده و (خدا را) ياد نمي‌کنند. (126) |
| وَإِذَا مَا أُنْزِلَتْ سُورَةٌ نَظَرَ بَعْضُهُمْ إِلَىٰ بَعْضٍ هَلْ يَرَاكُمْ مِنْ أَحَدٍ ثُمَّ انْصَرَفُوا ۚ صَرَفَ اللَّهُ قُلُوبَهُمْ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَا يَفْقَهُونَ (127) |
| و هرگاه سوره‌اي نازل شود بعضي از آنها به بعضي ديگر نگاه و اشاره کرده، گويند: آيا شما را کسي (از مؤمنان در محضر پيغمبر) ديده و شناخته (يا نه)؟ آن گاه همه بر مي‌گردند. خدا دلهاشان را برگرداند، که مردمي بسيار بي‌شعور و نادانند. (127) |
| لَقَدْ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَءُوفٌ رَحِيمٌ (128) |
| همانا رسولي از جنس شما براي (هدايت) شما آمد که فقر و پريشاني و جهل و فلاکت شما بر او سخت مي‌آيد و بر (آسايش و نجات) شما بسيار حريص و به مؤمنان رئوف و مهربان است. (128) |
| فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ حَسْبِيَ اللَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ۖ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ ۖ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ (129) |
| پس (اي رسول) هرگاه مردم روگردانيدند بگو: خدا مرا کفايت است که جز او خدايي نيست، من بر او توکل کرده‌ام و او رب عرش بزرگ است. (129) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |