| سوره 9 | سوره مبارکه التوبة | صفحه 190 |
|
| يُبَشِّرُهُمْ رَبُّهُمْ بِرَحْمَةٍ مِنْهُ وَرِضْوَانٍ وَجَنَّاتٍ لَهُمْ فِيهَا نَعِيمٌ مُقِيمٌ (21) |
| پروردگارشان آنان را به رحمت بي‌منتهاي خود و به مقام رضا و خشنودي خويش و به بهشت‌هايي که در آنجا آنها را نعمت جاوداني است بشارت دهد. (21) |
| خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا ۚ إِنَّ اللَّهَ عِنْدَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ (22) |
| در آن بهشت ابدي هميشه متنعّم خواهند بود، که نزد خدا پاداشي بزرگ است. (22) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا آبَاءَكُمْ وَإِخْوَانَكُمْ أَوْلِيَاءَ إِنِ اسْتَحَبُّوا الْكُفْرَ عَلَى الْإِيمَانِ ۚ وَمَنْ يَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ (23) |
| اي اهل ايمان، شما پدران و برادران خود را نبايد دوست بگيريد اگر که آنها کفر را بر ايمان بگزينند، و هر کس از شما آنان را دوست گيرد چنين کساني بي‌شک ستمکارند. (23) |
| قُلْ إِنْ كَانَ آبَاؤُكُمْ وَأَبْنَاؤُكُمْ وَإِخْوَانُكُمْ وَأَزْوَاجُكُمْ وَعَشِيرَتُكُمْ وَأَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا وَتِجَارَةٌ تَخْشَوْنَ كَسَادَهَا وَمَسَاكِنُ تَرْضَوْنَهَا أَحَبَّ إِلَيْكُمْ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ وَجِهَادٍ فِي سَبِيلِهِ فَتَرَبَّصُوا حَتَّىٰ يَأْتِيَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ ۗ وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْفَاسِقِينَ (24) |
| (اي رسول ما امت را) بگو که اگر شما پدران و پسران و برادران و زنان و خويشاوندان خود و اموالي که جمع آورده‌ايد و مال‌التجاره‌اي که از کسادي آن بيمناکيد و منازلي را که به آن دل خوش داشته‌ايد بيش از خدا و رسول و جهاد در راه او دوست مي‌داريد منتظر باشيد تا خدا امر خود را جاري سازد (و اسلام را بر کفر غالب و فاتح گرداند و شما دنياطلبان بدکار از فعل خود پشيمان و زيانکار شويد) و خدا فسّاق و بدکاران را هدايت نخواهد کرد. (24) |
| لَقَدْ نَصَرَكُمُ اللَّهُ فِي مَوَاطِنَ كَثِيرَةٍ ۙ وَيَوْمَ حُنَيْنٍ ۙ إِذْ أَعْجَبَتْكُمْ كَثْرَتُكُمْ فَلَمْ تُغْنِ عَنْكُمْ شَيْئًا وَضَاقَتْ عَلَيْكُمُ الْأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ ثُمَّ وَلَّيْتُمْ مُدْبِرِينَ (25) |
| همانا خدا شما مسلمين را در مواقعي بسيار ياري کرد و نيز در جنگ حنين که فريفته و مغرور بسياري لشکر اسلام شديد و آن لشکر زياد اصلا به کار شما نيامد و زمين بدان فراخي بر شما تنگ شد تا آنکه همه رو به فرار نهاديد. (25) |
| ثُمَّ أَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَىٰ رَسُولِهِ وَعَلَى الْمُؤْمِنِينَ وَأَنْزَلَ جُنُودًا لَمْ تَرَوْهَا وَعَذَّبَ الَّذِينَ كَفَرُوا ۚ وَذَٰلِكَ جَزَاءُ الْكَافِرِينَ (26) |
| آن‌گاه خدا وقار و سکينه خود را (يعني شکوه و سطوت و جلال ربّاني را) بر رسول خود و بر مؤمنان نازل فرمود و لشکرهايي (از فرشتگان) که شما نمي‌ديديد (به مدد شما) فرستاد و کافران را (پس از آنکه غالب و قاهر بودند) به عذاب و ذلّت افکند، و اين است کيفر کافران. (26) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |