| سوره 28 | سوره مبارکه القصص | صفحه 392 |
|
| ۞ وَلَقَدْ وَصَّلْنَا لَهُمُ الْقَوْلَ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ (51) |
| ما اين قرآن را براي آنان پي در پي و به هم پيوسته [به صورت سوره اي پس از سوره اي و آيه اي بعد از آيه اي] آورديم تا متذکّر و هوشيار [حقايق] شوند. (51) |
| الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ مِنْ قَبْلِهِ هُمْ بِهِ يُؤْمِنُونَ (52) |
| [و برخي از] کساني که پيش از قرآن کتابشان داديم، به قرآن ايمان مي آورند، (52) |
| وَإِذَا يُتْلَىٰ عَلَيْهِمْ قَالُوا آمَنَّا بِهِ إِنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّنَا إِنَّا كُنَّا مِنْ قَبْلِهِ مُسْلِمِينَ (53) |
| و هنگامي که بر آنان خوانند، مي گويند: به آن ايمان آورديم، يقيناً اين قرآن از سوي پروردگارمان حق و درست است، البته ما پيش از نزول آن [به سبب راهنمايي هاي تورات و انجيل] تسليم بوديم. (53) |
| أُولَٰئِكَ يُؤْتَوْنَ أَجْرَهُمْ مَرَّتَيْنِ بِمَا صَبَرُوا وَيَدْرَءُونَ بِالْحَسَنَةِ السَّيِّئَةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ (54) |
| اينان به علت صبري که [بر ايمان و عمل به قرآن] کردند و بدي [مردم] را با نيکي و خوبي خود دفع مي کنند و از آنچه به آنان روزي کرده ايم، انفاق مي نمايند، دوبار پاداششان مي دهند. (54) |
| وَإِذَا سَمِعُوا اللَّغْوَ أَعْرَضُوا عَنْهُ وَقَالُوا لَنَا أَعْمَالُنَا وَلَكُمْ أَعْمَالُكُمْ سَلَامٌ عَلَيْكُمْ لَا نَبْتَغِي الْجَاهِلِينَ (55) |
| و هنگامي که سخن بيهوده اي بشنوند، از آن روي برمي گردانند و مي گويند: اعمال ما براي ما و اعمال شما براي شما، سلام بر شما [سلام متارکه]، ما خواستار [همنشيني و معاشرت با] نادانان نيستيم. (55) |
| إِنَّكَ لَا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ ۚ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ (56) |
| قطعاً تو نمي تواني هر که را خود دوست داري هدايت کني، بلکه خدا هر که را بخواهد هدايت مي کند؛ و او به هدايت پذيران داناتر است، (56) |
| وَقَالُوا إِنْ نَتَّبِعِ الْهُدَىٰ مَعَكَ نُتَخَطَّفْ مِنْ أَرْضِنَا ۚ أَوَلَمْ نُمَكِّنْ لَهُمْ حَرَمًا آمِنًا يُجْبَىٰ إِلَيْهِ ثَمَرَاتُ كُلِّ شَيْءٍ رِزْقًا مِنْ لَدُنَّا وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (57) |
| و [مشرکان براي معذور بودن خود در نپذيرفتن هدايت] گفتند: اگر ما همراه تو از هدايت [قرآن] پيروي کنيم [به وسيله مشرکان قلدر عرب] از سرزمينمان [شهر مکه] ربوده خواهيم شد! آيا ما آنان را در حرم امني جاي نداديم که همواره [در همه فصول سال] هر نوع ميوه و محصولي که رزقي از سوي ماست به سوي آن گردآوري مي شود؟ ولي بيشتر آنان معرفت و دانش [نسبت به واقعيات] ندارند. (57) |
| وَكَمْ أَهْلَكْنَا مِنْ قَرْيَةٍ بَطِرَتْ مَعِيشَتَهَا ۖ فَتِلْكَ مَسَاكِنُهُمْ لَمْ تُسْكَنْ مِنْ بَعْدِهِمْ إِلَّا قَلِيلًا ۖ وَكُنَّا نَحْنُ الْوَارِثِينَ (58) |
| چه بسيار [اهل] شهرهايي را که [به سبب فراواني نعمت] در زندگي خود گرفتار سرمستي و طغيان شده بودند، هلاک کرديم، پس اين ها خانه هاي ايشان است که پس از آنان [خراب و ويران شده و] جز اندکي مورد سکونت قرار نگرفته اند، و فقط ما وارث آنان هستيم! (58) |
| وَمَا كَانَ رَبُّكَ مُهْلِكَ الْقُرَىٰ حَتَّىٰ يَبْعَثَ فِي أُمِّهَا رَسُولًا يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِنَا ۚ وَمَا كُنَّا مُهْلِكِي الْقُرَىٰ إِلَّا وَأَهْلُهَا ظَالِمُونَ (59) |
| و پروردگارت بر آن نبوده است که شهرها را نابود کند، تا آنکه [پيش از نابودي] در مرکز آنها پيامبري برانگيزد که آيات ما را بر آنان بخواند، و ما [در هيچ حالي از احوال] نابودکننده شهرها نبوده ايم مگر در حالي که اهلش ستمکار بوده اند. (59) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |