| سوره 6 | سوره مبارکه الانعام | صفحه 132 |
|
| ۞ إِنَّمَا يَسْتَجِيبُ الَّذِينَ يَسْمَعُونَ ۘ وَالْمَوْتَىٰ يَبْعَثُهُمُ اللَّهُ ثُمَّ إِلَيْهِ يُرْجَعُونَ (36) |
| -تنها زنده دلان عالم که گوش شنوا دارند اجابت مي‌کنند، و مردگان را خدا برمي‌انگيزد، آن گاه خلايق به سوي حق بازگردانده مي‌شوند. (36) |
| وَقَالُوا لَوْلَا نُزِّلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّهِ ۚ قُلْ إِنَّ اللَّهَ قَادِرٌ عَلَىٰ أَنْ يُنَزِّلَ آيَةً وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (37) |
| -و کافران گفتند: چرا بر او معجزه‌اي از خدا فرو نيامد؟ بگو: خدا بر اينکه آيتي فرستد قادر است، و ليکن بيشتر آنان نمي‌دانند. (37) |
| وَمَا مِنْ دَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ وَلَا طَائِرٍ يَطِيرُ بِجَنَاحَيْهِ إِلَّا أُمَمٌ أَمْثَالُكُمْ ۚ مَا فَرَّطْنَا فِي الْكِتَابِ مِنْ شَيْءٍ ۚ ثُمَّ إِلَىٰ رَبِّهِمْ يُحْشَرُونَ (38) |
| -و هر جنبنده‌اي در زمين و هر پرنده‌اي در هوا که به دو بال پرواز مي‌کند همگي طايفه‌هايي مانند شما (نوع بشر) هستند. ما در کتاب (آفرينش، بيان) هيچ چيز را فرو گذار نکرديم، آن گاه همه به سوي پروردگار خود محشور مي‌شوند. (38) |
| وَالَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا صُمٌّ وَبُكْمٌ فِي الظُّلُمَاتِ ۗ مَنْ يَشَإِ اللَّهُ يُضْلِلْهُ وَمَنْ يَشَأْ يَجْعَلْهُ عَلَىٰ صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ (39) |
| -و آنان که تکذيب آيات ما کردند کر و گنگ در ظلمات (جهل) به سر برند. مشيّت الهي هر کس را خواهد گمراه سازد و هر که را خواهد به راه راست هدايت کند. (39) |
| قُلْ أَرَأَيْتَكُمْ إِنْ أَتَاكُمْ عَذَابُ اللَّهِ أَوْ أَتَتْكُمُ السَّاعَةُ أَغَيْرَ اللَّهِ تَدْعُونَ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (40) |
| -بگو: اگر راست مي‌گوييد، مرا گوييد که اگر عذاب خدا يا ساعت مرگ بر شما فرا رسد آيا (در آن ساعت سخت) غير خدا را مي‌خوانيد؟! (40) |
| بَلْ إِيَّاهُ تَدْعُونَ فَيَكْشِفُ مَا تَدْعُونَ إِلَيْهِ إِنْ شَاءَ وَتَنْسَوْنَ مَا تُشْرِكُونَ (41) |
| -بلکه در آن هنگام تنها خدا را مي‌خوانيد تا اگر مشيّت او قرار گرفت شما را از سختي برهاند، و آنچه را که با خدا شريک قرار مي‌دهيد به کلي فراموش مي‌کنيد. (41) |
| وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا إِلَىٰ أُمَمٍ مِنْ قَبْلِكَ فَأَخَذْنَاهُمْ بِالْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ لَعَلَّهُمْ يَتَضَرَّعُونَ (42) |
| -و همانا ما پيغمبراني به سوي امتان پيش از تو فرستاديم، پس (چون اطاعت نکردند) به بلاها و مصيبتها گرفتارشان ساختيم، شايد به درگاه خدا گريه و زاري کنند. (42) |
| فَلَوْلَا إِذْ جَاءَهُمْ بَأْسُنَا تَضَرَّعُوا وَلَٰكِنْ قَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَزَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطَانُ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (43) |
| -پس چرا وقتي که بلاي ما به آنها رسيد تضرّع و زاري نکردند (تا نجات يابند)؟ ولي (بدين سبب که نکردند) دلهاشان را قساوت فرا گرفت و شيطان کردار زشت آنان را در نظرشان زيبا نمود. (43) |
| فَلَمَّا نَسُوا مَا ذُكِّرُوا بِهِ فَتَحْنَا عَلَيْهِمْ أَبْوَابَ كُلِّ شَيْءٍ حَتَّىٰ إِذَا فَرِحُوا بِمَا أُوتُوا أَخَذْنَاهُمْ بَغْتَةً فَإِذَا هُمْ مُبْلِسُونَ (44) |
| -پس چون آنچه به آنها تذکر داده شد همه را فراموش کردند ما هم ابواب هر چيز را به روي آنها گشوديم تا چون به نعمتي که به آنها داده شد شادمان و مغرور شدند ناگاه آنها را (به کيفر اعمالشان) گرفتار کرديم و آن هنگام (خوار و) نا اميد گرديدند. (44) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |