| سوره 6 | سوره مبارکه الانعام | صفحه 132 |
|
| ۞ إِنَّمَا يَسْتَجِيبُ الَّذِينَ يَسْمَعُونَ ۘ وَالْمَوْتَىٰ يَبْعَثُهُمُ اللَّهُ ثُمَّ إِلَيْهِ يُرْجَعُونَ (36) |
| فقط کسانى که گوش شنوا دارند [دعوت تو را ]مى پذيرند و مردگان را خدا بر مى انگيزد، سپس به سوى او بازگردانده مى شوند. (36) |
| وَقَالُوا لَوْلَا نُزِّلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّهِ ۚ قُلْ إِنَّ اللَّهَ قَادِرٌ عَلَىٰ أَنْ يُنَزِّلَ آيَةً وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (37) |
| و گفتند: چرا معجزه اى [که ما مى خواهيم ]بر او نازل نمى شود؟ بگو: خدا قادر است که معجزه اى نازل کند، ولى بيشترشان نمى دانند. (37) |
| وَمَا مِنْ دَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ وَلَا طَائِرٍ يَطِيرُ بِجَنَاحَيْهِ إِلَّا أُمَمٌ أَمْثَالُكُمْ ۚ مَا فَرَّطْنَا فِي الْكِتَابِ مِنْ شَيْءٍ ۚ ثُمَّ إِلَىٰ رَبِّهِمْ يُحْشَرُونَ (38) |
| و هيچ جنبده اى در زمين نيست و نه هيچ پرنده اى که با دو بال خود پرواز مى کند مگر اينکه گروه هايى مانند شما هستند ما در آن کتاب (لوح محفوظ) هيچ چيزى را فرو گذار نکرده ايم. سپس به سوى پروردگارشان محشور مى شوند. (38) |
| وَالَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا صُمٌّ وَبُكْمٌ فِي الظُّلُمَاتِ ۗ مَنْ يَشَإِ اللَّهُ يُضْلِلْهُ وَمَنْ يَشَأْ يَجْعَلْهُ عَلَىٰ صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ (39) |
| و کسانى که آيات ما را تکذيب کرده اند کر و لال اند و در تاريکى ها [ى کفر و جهالت ]قرار دارند. هر که را خدا بخواهد گمراهش مى کند و هر که را بخواهد او را بر راهى راست قرار مى دهد. (39) |
| قُلْ أَرَأَيْتَكُمْ إِنْ أَتَاكُمْ عَذَابُ اللَّهِ أَوْ أَتَتْكُمُ السَّاعَةُ أَغَيْرَ اللَّهِ تَدْعُونَ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (40) |
| بگو: نظر دهيد، اگر عذاب خدا به شما برسد يا قيامت به سراغتان بيايد اگر راستگوييد، آيا غير خدا را مى خوانيد؟ (40) |
| بَلْ إِيَّاهُ تَدْعُونَ فَيَكْشِفُ مَا تَدْعُونَ إِلَيْهِ إِنْ شَاءَ وَتَنْسَوْنَ مَا تُشْرِكُونَ (41) |
| [نه] بلکه فقط او را مى خوانيد و آنچه را شريک وى مى دانيد فراموش مى کنيد و او اگر بخواهد، عذابى را که بخاطر آن [او را ]مى خوانيد برطرف مى کند. (41) |
| وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا إِلَىٰ أُمَمٍ مِنْ قَبْلِكَ فَأَخَذْنَاهُمْ بِالْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ لَعَلَّهُمْ يَتَضَرَّعُونَ (42) |
| و همانا [پيامبرانى را ]به سوى امّت هايى پيش از تو فرستاديم [و دعوتشان را نپذيرفتند] پس آنان را به تنگدستى و سختى مبتلا کرديم باشد که تضرّع [و توبه ]کنند. (42) |
| فَلَوْلَا إِذْ جَاءَهُمْ بَأْسُنَا تَضَرَّعُوا وَلَٰكِنْ قَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَزَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطَانُ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (43) |
| پس چرا وقتى که سختى هاى ما به آنان رسيد تضرّع [و توبه ]نکردند؟ [جا داشت که تضرّع کنند ]ولى قلب هايشان سخت شده بود و شيطان آنچه را انجام مى دادند برايشان زينت داده بود. (43) |
| فَلَمَّا نَسُوا مَا ذُكِّرُوا بِهِ فَتَحْنَا عَلَيْهِمْ أَبْوَابَ كُلِّ شَيْءٍ حَتَّىٰ إِذَا فَرِحُوا بِمَا أُوتُوا أَخَذْنَاهُمْ بَغْتَةً فَإِذَا هُمْ مُبْلِسُونَ (44) |
| پس وقتى که آنچه را بدان تذکرّ داده شده بودند به فراموشى سپردند، درهاى همه چيز را بر آنان گشوديم تا وقتى که به آنچه داده شده بودند مغرور شدند، ناگهان آنان را [به عذاب ]گرفتيم و يکباره نااميد و حسرت زده شدند. (44) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |