| سوره 42 | سوره مبارکه الشورى | صفحه 484 |
|
| فَاطِرُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ جَعَلَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْوَاجًا وَمِنَ الْأَنْعَامِ أَزْوَاجًا ۖ يَذْرَؤُكُمْ فِيهِ ۚ لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ ۖ وَهُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ (11) |
| خدا آفريننده آسمانها و زمين است، براي شما آدميان از جنس خودتان زنان را هم جفت شما قرار داد و نيز چهار پايان را جفت (نر و ماده) آفريد، و به اين تدبير (ازدواج) شما را خلق بي‌شمار کند. آن خداي يکتا را هيچ مثل و مانندي نيست و او شنوا و بيناست. (11) |
| لَهُ مَقَالِيدُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَقْدِرُ ۚ إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ (12) |
| کليد (گنج نعمتهاي) آسمانها و زمين او راست، هر که را خواهد رزق وسيع دهد و هر که را خواهد تنگ روزي کند، که او به هر چيز آگاه است. (12) |
| ۞ شَرَعَ لَكُمْ مِنَ الدِّينِ مَا وَصَّىٰ بِهِ نُوحًا وَالَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ وَمَا وَصَّيْنَا بِهِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَىٰ وَعِيسَىٰ ۖ أَنْ أَقِيمُوا الدِّينَ وَلَا تَتَفَرَّقُوا فِيهِ ۚ كَبُرَ عَلَى الْمُشْرِكِينَ مَا تَدْعُوهُمْ إِلَيْهِ ۚ اللَّهُ يَجْتَبِي إِلَيْهِ مَنْ يَشَاءُ وَيَهْدِي إِلَيْهِ مَنْ يُنِيبُ (13) |
| خدا شرع و آييني که براي شما مسلمين قرار داد حقايق و احکامي است که نوح را هم به آن سفارش کرد و بر تو نيز همان را وحي کرديم و به ابراهيم و موسي و عيسي هم آن را سفارش نموديم که دين خدا را بر پا داريد و هرگز تفرقه و اختلاف در دين مکنيد. مشرکان را که به خداي يگانه و ترک بتان دعوت مي‌کني (قبولش) بسيار در نظرشان بزرگ مي‌آيد. (باري از انکار آنها مينديش که) خدا هر که را بخواهد به سوي خود (و مقام رسالت خويش) برمي‌گزيند و هر که را به درگاه خدا به تضرّع و دعا باز آيد هدايت مي‌فرمايد. (13) |
| وَمَا تَفَرَّقُوا إِلَّا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَهُمُ الْعِلْمُ بَغْيًا بَيْنَهُمْ ۚ وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ إِلَىٰ أَجَلٍ مُسَمًّى لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ ۚ وَإِنَّ الَّذِينَ أُورِثُوا الْكِتَابَ مِنْ بَعْدِهِمْ لَفِي شَكٍّ مِنْهُ مُرِيبٍ (14) |
| و مردم (در دين) راه تفرقه و اختلاف نپيمودند مگر پس از آنکه علم و برهان (از جانب حق) بر آنها آمد و ليکن دانسته براي تعدي و ظلم به يکديگر اختلاف کردند، و اگر آن کلمه (رحمت) از (لطف) خدا سبقت نگرفته بود (که) تا وقتي معين (تعجيل در عذاب نکند) البته ميان مردم (ستمکار) حکم (به هلاک) مي‌شد. و آنان که پس از گذشتگان وارث کتاب آسماني شدند (مانند يهود و نصارا) در آن کتاب آسماني سخت در شک و ريب بماندند. (14) |
| فَلِذَٰلِكَ فَادْعُ ۖ وَاسْتَقِمْ كَمَا أُمِرْتَ ۖ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ ۖ وَقُلْ آمَنْتُ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنْ كِتَابٍ ۖ وَأُمِرْتُ لِأَعْدِلَ بَيْنَكُمُ ۖ اللَّهُ رَبُّنَا وَرَبُّكُمْ ۖ لَنَا أَعْمَالُنَا وَلَكُمْ أَعْمَالُكُمْ ۖ لَا حُجَّةَ بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمُ ۖ اللَّهُ يَجْمَعُ بَيْنَنَا ۖ وَإِلَيْهِ الْمَصِيرُ (15) |
| بدين سبب تو همه را (به دين اسلام و کلمه توحيد) دعوت کن و چنانکه مأموري پايداري کن و پيرو هواي نفس مردم مباش و بگو که من به کتابي که خدا فرستاد (قرآن) ايمان آورده‌ام و مأمورم که ميان شما به عدالت حکم کنم، خداي يگانه پروردگار همه ما و شماست، (پاداش) عمل ما بر ما و عمل شما بر شماست (و پس از تبليغ رسالت) ديگر هيچ حجت و گفت و گويي بين ما و شما باقي نيست. خدا (روز جزا براي حکم حق) ميان ما جمع مي‌کند و بازگشت همه به سوي اوست. (15) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |