| سوره 9 | سوره مبارکه التوبة | صفحه 194 |
|
| انْفِرُوا خِفَافًا وَثِقَالًا وَجَاهِدُوا بِأَمْوَالِكُمْ وَأَنْفُسِكُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ۚ ذَٰلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (41) |
| براي جنگ با کافران، سبکبار و مجهز بيرون شويد و در راه خدا به مال و جان جهاد کنيد، اين کار شما را بسي بهتر خواهد بود اگر مردمي با فکر و دانش باشيد. (41) |
| لَوْ كَانَ عَرَضًا قَرِيبًا وَسَفَرًا قَاصِدًا لَاتَّبَعُوكَ وَلَٰكِنْ بَعُدَتْ عَلَيْهِمُ الشُّقَّةُ ۚ وَسَيَحْلِفُونَ بِاللَّهِ لَوِ اسْتَطَعْنَا لَخَرَجْنَا مَعَكُمْ يُهْلِكُونَ أَنْفُسَهُمْ وَاللَّهُ يَعْلَمُ إِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ (42) |
| - (اي رسول) اگر اين مردم را براي منفعت آني و فوري و سفر کوتاه (تفريحي) دعوت کني البته تو را پيروي خواهند کرد و ليکن اين سفر (به تبوک براي جنگ با روم) بر آنان دراز و دشوار آمد، و مؤکد به خدا سوگند مي‌خورند که اگر توانايي داشتيم همانا با شما بيرون مي‌آمديم، اينان خود را به دست هلاکت مي‌سپارند و خدا مي‌داند که آنها به حقيقت دروغ مي‌گويند. (42) |
| عَفَا اللَّهُ عَنْكَ لِمَ أَذِنْتَ لَهُمْ حَتَّىٰ يَتَبَيَّنَ لَكَ الَّذِينَ صَدَقُوا وَتَعْلَمَ الْكَاذِبِينَ (43) |
| - (اي رسول) خدا تو را ببخشايد چرا پيش از آنکه دروغگويان از راستگويان بر تو معلوم شوند به آنها اجازه دادي؟ (بهتر آن بود که رخصت در ترک جهاد ندهي تا آن را که به راستي ايمان آورده از آن که دروغ مي‌گويد امتحان کني). (43) |
| لَا يَسْتَأْذِنُكَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ أَنْ يُجَاهِدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ ۗ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِالْمُتَّقِينَ (44) |
| -مسلماناني که به حقيقت به خدا و روز قيامت ايمان دارند از تو رخصت ترک جهاد نخواهند تا به مال و جان خود در راه خدا جهاد کنند، و خدا به احوال متقيان آگاه است. (44) |
| إِنَّمَا يَسْتَأْذِنُكَ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَارْتَابَتْ قُلُوبُهُمْ فَهُمْ فِي رَيْبِهِمْ يَتَرَدَّدُونَ (45) |
| -تنها آنهايي که ايمان به خدا و روز قيامت نياورده و دلهاشان در شک و ريب است از تو اجازه معافي از جهاد مي‌خواهند، و آن منافقان پيوسته در شک و ترديد مانده و سرگردانند. (45) |
| ۞ وَلَوْ أَرَادُوا الْخُرُوجَ لَأَعَدُّوا لَهُ عُدَّةً وَلَٰكِنْ كَرِهَ اللَّهُ انْبِعَاثَهُمْ فَثَبَّطَهُمْ وَقِيلَ اقْعُدُوا مَعَ الْقَاعِدِينَ (46) |
| -و اگر آنان قصد سفر جهاد داشتند درست مهياي آن مي‌شدند ليکن خدا هم از برانگيختن آنها کراهت داشت پس آنها را باز داشت و حکم شد (که اي منافقان نالايق) شما هم با معذوران (کور عاجز در خانه خود) بنشينيد. (46) |
| لَوْ خَرَجُوا فِيكُمْ مَا زَادُوكُمْ إِلَّا خَبَالًا وَلَأَوْضَعُوا خِلَالَكُمْ يَبْغُونَكُمُ الْفِتْنَةَ وَفِيكُمْ سَمَّاعُونَ لَهُمْ ۗ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِالظَّالِمِينَ (47) |
| -اگر اين منافق مردم هم در ميان شما مؤمنان بيرون مي‌آمدند جز خيانت و مکر در سپاه شما چيزي نمي‌افزودند و هر چه مي‌توانستند در کار شما اخلال و خرابي مي‌کردند، براي شما از هر سو در جستجوي فتنه برمي‌آمدند، و هم در ميان لشکر شما از آنان جاسوسهايي وجود دارد، و خدا به احوال ظالمان داناست. (47) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |