| سوره 4 | سوره مبارکه النساء | صفحه 88 |
|
| أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آمَنُوا بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَمَا أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ يُرِيدُونَ أَنْ يَتَحَاكَمُوا إِلَى الطَّاغُوتِ وَقَدْ أُمِرُوا أَنْ يَكْفُرُوا بِهِ وَيُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَنْ يُضِلَّهُمْ ضَلَالًا بَعِيدًا (60) |
| آيا به کسانى که بر اين باورند که به آنچه به سوى تو فرو فرستاده شده و به آنچه پيش از تو نازل گرديده ايمان آورده اند ، ننگريسته اى که مى خواهند داورى در مرافعات خود را نزد طاغوت ببرند ، با اين که فرمان يافته اند بدان کفر ورزند ؟ و شيطان مى خواهد آنان را به بيراهه اى که با حق فاصله اى دور و دراز دارد سوق دهد . (60) |
| وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ تَعَالَوْا إِلَىٰ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَإِلَى الرَّسُولِ رَأَيْتَ الْمُنَافِقِينَ يَصُدُّونَ عَنْكَ صُدُودًا (61) |
| و هنگامى که به آنان گفته مى شود : به سوى آنچه ( احکامى که ) خدا فرو فرستاده و به سوى اين پيامبر که بدانها حکم مى کند بياييد ، منافقان را مى بينى که از تو سخت روى برمى تابند . (61) |
| فَكَيْفَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ ثُمَّ جَاءُوكَ يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ إِنْ أَرَدْنَا إِلَّا إِحْسَانًا وَتَوْفِيقًا (62) |
| پس چگونه خواهد بود حالشان آن گاه که بر اثر کارى که به دست خود کرده اند گزندى به آنان رسد ، سپس نزد تو آيند و به خدا سوگند خورند که هدف ما از بُردنِ داورى نزد ديگران چيزى جز نيکى و سازش ميان مشاجره کنندگان نبود ؟ (62) |
| أُولَٰئِكَ الَّذِينَ يَعْلَمُ اللَّهُ مَا فِي قُلُوبِهِمْ فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَعِظْهُمْ وَقُلْ لَهُمْ فِي أَنْفُسِهِمْ قَوْلًا بَلِيغًا (63) |
| اينان کسانى اند که خدا آنچه را که در دل دارند مى داند ; پس از آنان درگذر و پندشان ده و با آنان سخنى بگوى که بر دل هايشان نشيند . (63) |
| وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا لِيُطَاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِيمًا (64) |
| ما هيچ پيامبرى را نفرستاديم مگر براى اين که به اذن خدا در همه امور از او پيروى شود ; پس چگونه با بهانه هايى مانند برقرارى سازش ميان دو طرف دعوا ، از پيامبر روى مى گردانند ؟ اگر آنان پس از آن که با اين عمل بر خود ستم کردند نزد تو مى آمدند و از خدا آمرزش مى خواستند و پيامبر نيز براى آنان طلب آمرزش مى کرد ، قطعاً خدا را توبه پذير و مهربان مى يافتند . (64) |
| فَلَا وَرَبِّكَ لَا يُؤْمِنُونَ حَتَّىٰ يُحَكِّمُوكَ فِيمَا شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لَا يَجِدُوا فِي أَنْفُسِهِمْ حَرَجًا مِمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُوا تَسْلِيمًا (65) |
| پس چنين نيست که اگر مردم رسالت تو را تصديق کنند مؤمن باشند ; به پروردگارت سوگند تا آنان تو را در آنچه ميانشان مايه اختلاف است داور نسازند ، آن گاه از داورى تو در خود احساس هيچ گونه دلتنگى نکنند و کاملاً تسليم حکم تو نباشند ، مؤمن نخواهند بود . (65) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |