| سوره 46 | سوره مبارکه الاحقاف | صفحه 504 |
|
| وَوَصَّيْنَا الْإِنْسَانَ بِوَالِدَيْهِ إِحْسَانًا ۖ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهًا وَوَضَعَتْهُ كُرْهًا ۖ وَحَمْلُهُ وَفِصَالُهُ ثَلَاثُونَ شَهْرًا ۚ حَتَّىٰ إِذَا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَبَلَغَ أَرْبَعِينَ سَنَةً قَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِي أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتِي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَعَلَىٰ وَالِدَيَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَصْلِحْ لِي فِي ذُرِّيَّتِي ۖ إِنِّي تُبْتُ إِلَيْكَ وَإِنِّي مِنَ الْمُسْلِمِينَ (15) |
| دهم ، و در ميان نسل من صلاح و شايستگى مقرّر دار تا براى من نسلى نيکو باشند ، زيرا من به سوى تو بازگشته ام و از کسانى هستم که تسليم فرمان تواَند . (15) |
| أُولَٰئِكَ الَّذِينَ نَتَقَبَّلُ عَنْهُمْ أَحْسَنَ مَا عَمِلُوا وَنَتَجَاوَزُ عَنْ سَيِّئَاتِهِمْ فِي أَصْحَابِ الْجَنَّةِ ۖ وَعْدَ الصِّدْقِ الَّذِي كَانُوا يُوعَدُونَ (16) |
| اينان کسانى اند که بهترين کارهايى را که کرده اند ( واجبات و مستحباتى که انجام داده اند ) از آنان مى پذيريم و در جمع ديگر بهشتيانى که آنان را بخشوده ايم از گناهانشان مى گذريم . آرى ، خداوند آن وعده راستى را که همواره به آنان داده مى شد ، اين گونه وفا مى کند . (16) |
| وَالَّذِي قَالَ لِوَالِدَيْهِ أُفٍّ لَكُمَا أَتَعِدَانِنِي أَنْ أُخْرَجَ وَقَدْ خَلَتِ الْقُرُونُ مِنْ قَبْلِي وَهُمَا يَسْتَغِيثَانِ اللَّهَ وَيْلَكَ آمِنْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ فَيَقُولُ مَا هَٰذَا إِلَّا أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ (17) |
| و آن کس که به پدر و مادر خود ، آن گاه که او را به پذيرش رستاخيز فراخواندند ، گفت : اف بر شما ، آيا به من وعده مى دهيد که براى حسابرسى زنده و از خاک بيرون آورده مى شوم و حال آن که امّت هايى که پيش از من زيستند و درگذشتند هيچ يک از آنها زنده نشدند ؟ ! و پدر و مادرش از خدا يارى مى جويند که فرزندشان را به ايمان متمايل سازد ، و به وى مى گويند : واى بر تو ! به خدا و رسولش ايمان بياور که وعده خدا حق است و رستاخيز خواهد آمد . و او در پاسخ مى گويد : اين جز افسانه هايى که مردمان نخستين بافته اند چيزى نيست . (17) |
| أُولَٰئِكَ الَّذِينَ حَقَّ عَلَيْهِمُ الْقَوْلُ فِي أُمَمٍ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِمْ مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ ۖ إِنَّهُمْ كَانُوا خَاسِرِينَ (18) |
| اينان کسانى اند که آن سخن ( وعده عذاب ) درباره آنان به حقيقت پيوست ، در حالى که در ميان امّت هايى از جنّيان و آدميان هستند که پيش از آنان درگذشتند . قطعاً اينان زيانکارند . (18) |
| وَلِكُلٍّ دَرَجَاتٌ مِمَّا عَمِلُوا ۖ وَلِيُوَفِّيَهُمْ أَعْمَالَهُمْ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ (19) |
| و براى هر يک از اين دو طايفه ( مؤمنان نيکوکار و کافران تبهکار ) مراتبى است که از آنچه به جاى آورده اند برخاسته است . براى آن است که خداوند آنچه را که بايد انجام شود انجام دهد و سزاى اعمالشان را به تمام و کمال به آنان بدهد ، و به آنان ستم نمى شود . (19) |
| وَيَوْمَ يُعْرَضُ الَّذِينَ كَفَرُوا عَلَى النَّارِ أَذْهَبْتُمْ طَيِّبَاتِكُمْ فِي حَيَاتِكُمُ الدُّنْيَا وَاسْتَمْتَعْتُمْ بِهَا فَالْيَوْمَ تُجْزَوْنَ عَذَابَ الْهُونِ بِمَا كُنْتُمْ تَسْتَكْبِرُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَبِمَا كُنْتُمْ تَفْسُقُونَ (20) |
| و روزى که کافران بر آتش عرضه شوند ، به آنان گفته مى شود : چيزهايى را که خوش مى داشتيد و براى شما لذّت بخش بود در زندگانىِ دنيايتان مصرف کرديد و از آنها بهره برديد ، اينک براى شما چيزى که از آن لذّت بريد باقى نمانده است; پس امروز به سزاى اين که در زمين به ناروا تکبّر مى کرديد و از حق روى برمى تافتيد ، و نيز به سزاى اين که از فرمان خدا خارج مى شديد ، به عذابى که همراه با خفّت و خوارى است کيفر مى شويد . (20) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |