| سوره 9 | سوره مبارکه التوبة | صفحه 201 |
|
| رَضُوا بِأَنْ يَكُونُوا مَعَ الْخَوَالِفِ وَطُبِعَ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ فَهُمْ لَا يَفْقَهُونَ (87) |
| آنان از اين خشنود شدند که رهسپار جهاد نشوند و با خانه نشينان باشند ، و بر دل هايشان مهر نهاده شد ، ازاين رو درک نمى کنند . (87) |
| لَٰكِنِ الرَّسُولُ وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ جَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ ۚ وَأُولَٰئِكَ لَهُمُ الْخَيْرَاتُ ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (88) |
| امّا پيامبر و کسانى که ايمان آورده اند و با او هستند ، با مال و جانشان جهاد کردند ، و اينانند که همه خوبى ها براى آنهاست و اينانند که نيکبخت اند . (88) |
| أَعَدَّ اللَّهُ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا ۚ ذَٰلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (89) |
| خداوند براى آنان بوستان هايى با درختانى انبوه آماده کرده است که از زير آنها نهرها روان است و در آن جاودانه اند . اين است کاميابى بزرگ . (89) |
| وَجَاءَ الْمُعَذِّرُونَ مِنَ الْأَعْرَابِ لِيُؤْذَنَ لَهُمْ وَقَعَدَ الَّذِينَ كَذَبُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ ۚ سَيُصِيبُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (90) |
| پس از اعلام جهاد ، باديه نشينانى که از حضور در ميدان جنگ معذور بودند آمدند تا به آنان اجازه جهاد داده شود ، امّا آنان که ادعاى ايمان مى کردند و به خدا و رسول او دروغ گفتند بر جاى نشستند . به زودى به کسانى از آنان که کافر شدند عذابى دردناک خواهد رسيد . (90) |
| لَيْسَ عَلَى الضُّعَفَاءِ وَلَا عَلَى الْمَرْضَىٰ وَلَا عَلَى الَّذِينَ لَا يَجِدُونَ مَا يُنْفِقُونَ حَرَجٌ إِذَا نَصَحُوا لِلَّهِ وَرَسُولِهِ ۚ مَا عَلَى الْمُحْسِنِينَ مِنْ سَبِيلٍ ۚ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ (91) |
| بر ناتوانان و بيماران و تهيدستانى که هزينه سفر جنگ را ندارند جهاد مقرّر نشده است تا بر اثر آن دچار رنج و سختى شوند از اين رو سزاوار کيفر و نکوهش نيستند ، به شرط آن که براى خدا و پيامبرش خيرخواهى کنند و از خيانت به خدا و رسول بپرهيزند و کارها را بر ضدّ پيامبر و مؤمنان واژگونه نکنند . اينان از نيکوکارانند و هيچ راهى براى سرزنش نيکوکاران نيست ، و خدا بسيار آمرزنده و مهربان است . (91) |
| وَلَا عَلَى الَّذِينَ إِذَا مَا أَتَوْكَ لِتَحْمِلَهُمْ قُلْتَ لَا أَجِدُ مَا أَحْمِلُكُمْ عَلَيْهِ تَوَلَّوْا وَأَعْيُنُهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ حَزَنًا أَلَّا يَجِدُوا مَا يُنْفِقُونَ (92) |
| و نيز جهاد مقرّر نشده است بر کسانى که وقتى نزد تو مى آيند تا مَرکبى به آنان بدهى و براى جهاد آماده شان کنى ، مى گويى : من مرکبى نمى يابم که شما را به آن مجهّز کنم و آنان باز مى گردند در حالى که ديدگانشان از اندوهِ اين که چيزى نمى يابند که در راه خدا هزينه کنند ، اشکبار است . (92) |
| ۞ إِنَّمَا السَّبِيلُ عَلَى الَّذِينَ يَسْتَأْذِنُونَكَ وَهُمْ أَغْنِيَاءُ ۚ رَضُوا بِأَنْ يَكُونُوا مَعَ الْخَوَالِفِ وَطَبَعَ اللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ فَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (93) |
| راه سرزنش فقط بر روى کسانى گشوده است که با اين که توانگرند از تو اجازه ترک جهاد مى خواهند . آنان به اين خشنودند که با خانه نشينان باشند ، و خدا بر دل هايشان مهر نهاده است ، از اين روست که نمى دانند . (93) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |