| سوره 42 | سوره مبارکه الشورى | صفحه 483 |
|
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
| به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| حم (1) |
| حا ، ميم . (1) |
| عسق (2) |
| عين ، سين ، قاف . (2) |
| كَذَٰلِكَ يُوحِي إِلَيْكَ وَإِلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكَ اللَّهُ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (3) |
| خداوند آن مقتدر حکيم بدين سان که اين سوره را وحى کرد ، به تو وحى مى فرستد ، و به کسانى از پيامبران که پيش از تو بودند نيز اين گونه وحى مى کرد . (3) |
| لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ ۖ وَهُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ (4) |
| آنچه در آسمان ها و آنچه در زمين است از آنِ اوست ، پس حق اوست که از طريق وحى مردم را به بندگى خود فراخواند ، و اوست آن بلندمرتبه بزرگ که درخورِ پرستش است . (4) |
| تَكَادُ السَّمَاوَاتُ يَتَفَطَّرْنَ مِنْ فَوْقِهِنَّ ۚ وَالْمَلَائِكَةُ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَيَسْتَغْفِرُونَ لِمَنْ فِي الْأَرْضِ ۗ أَلَا إِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ (5) |
| نزديک است آسمان ها در اثر عبور وحى ، از فرازشان يکى پس از ديگرى بشکافند ، و فرشتگان در حالى که به ستايش پروردگارشان مشغولند او را تسبيح مى گويند و از او مى خواهند که براى زمينيان آيينى مقرر کند و کسانى که آن را بپذيرند بيامرزد . بدانيد که خداست که آمرزنده و مهربان است . (5) |
| وَالَّذِينَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِيَاءَ اللَّهُ حَفِيظٌ عَلَيْهِمْ وَمَا أَنْتَ عَلَيْهِمْ بِوَكِيلٍ (6) |
| و کسانى که غير او را سرپرستان خود قرار داده و به پرستش آنها پرداخته اند ، خدا از آنان بى خبر نيست . او بر شرک و ديگر گناهانشان نگهبان است و آنان را بدانها کيفر خواهد داد . پس تو اى پيامبر ، وکيل آنان نيستى و اعمالشان در اختيار تو نيست تا بتوانى آنان را به سرمنزل هدايت برسانى; پس مسئول رفتارشان نيز نخواهى بود . (6) |
| وَكَذَٰلِكَ أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لِتُنْذِرَ أُمَّ الْقُرَىٰ وَمَنْ حَوْلَهَا وَتُنْذِرَ يَوْمَ الْجَمْعِ لَا رَيْبَ فِيهِ ۚ فَرِيقٌ فِي الْجَنَّةِ وَفَرِيقٌ فِي السَّعِيرِ (7) |
| و اين گونه ، قرآن را که به زبان تازى است به تو وحى کرديم تا مردم مکّه را که مرکز اين شهرهاست و نيز کسانى را که پيرامون آنند بيم دهى ، و آنان را از روز قيامت که همگان در آن روز گردآورى مى شوند و ترديدى در آن نيست ، بترسانى . آن روز مردم دو گروه اند; گروهى به بهشت درمى آيند و گروهى وارد آتش فروزان دوزخ مى شوند . (7) |
| وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ لَجَعَلَهُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَلَٰكِنْ يُدْخِلُ مَنْ يَشَاءُ فِي رَحْمَتِهِ ۚ وَالظَّالِمُونَ مَا لَهُمْ مِنْ وَلِيٍّ وَلَا نَصِيرٍ (8) |
| و اگر خدا مى خواست ، مردم را يک امّت قرار مى داد و همه را به بهشت يا دوزخ درمى آورد ، ولى سنّت خدا بر جدا ساختن آنان جارى شده است; هر که را بخواهد يارى مى دهد و به رحمت خود درمى آورد ، و اينان کسانى اند که ستمکار نيستند; اما ستمکاران را از يارى و رحمت خود محروم مى سازد تا وارد دوزخ شوند . در آن هنگام آنان سرپرست و ياورى ندارند که از آتش نجاتشان دهد . (8) |
| أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِيَاءَ ۖ فَاللَّهُ هُوَ الْوَلِيُّ وَهُوَ يُحْيِي الْمَوْتَىٰ وَهُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ (9) |
| آيا جز خداسرپرستانى گرفته و به پرستش آنها پرداخته اند ؟ تنها خداست که سرپرست آنان است و امورشان را برعهده دارد ، و تنها اوست که مردگان را حياتى دوباره مى بخشد و اوست که بر هر چيزى تواناست . (9) |
| وَمَا اخْتَلَفْتُمْ فِيهِ مِنْ شَيْءٍ فَحُكْمُهُ إِلَى اللَّهِ ۚ ذَٰلِكُمُ اللَّهُ رَبِّي عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ (10) |
| و درباره هر چيزى اختلاف کرديد ، حکمش به خدا ارجاع مى شود . اى مردم ! عهده دار کارها خداوندى است که پروردگار من است . تنها بر او توکل کرده ام و در همه کارها به او رجوع مى کنم . (10) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |