| سوره 21 | سوره مبارکه الانبياء | صفحه 331 |
|
| لَا يَسْمَعُونَ حَسِيسَهَا ۖ وَهُمْ فِي مَا اشْتَهَتْ أَنْفُسُهُمْ خَالِدُونَ (102) |
| اينان صداى دوزخ را نمى‌شنوند و در بهشت که هر چه خواهند مهياست، جاودانه‌اند. (102) |
| لَا يَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الْأَكْبَرُ وَتَتَلَقَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ هَٰذَا يَوْمُكُمُ الَّذِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ (103) |
| آن وحشت بزرگ غمگينشان نکند. و فرشتگان به ديدارشان آيند که اين همان روزى است که به شما وعده داده بودند. (103) |
| يَوْمَ نَطْوِي السَّمَاءَ كَطَيِّ السِّجِلِّ لِلْكُتُبِ ۚ كَمَا بَدَأْنَا أَوَّلَ خَلْقٍ نُعِيدُهُ ۚ وَعْدًا عَلَيْنَا ۚ إِنَّا كُنَّا فَاعِلِينَ (104) |
| روزى که آسمان را چون طومارى نوشته درهم نورديم. و چنان که نخستين‌بار بيافريديم آفرينش از سر گيريم. اين وعده‌اى است که برآوردنش بر عهده ماست و ما چنان خواهيم کرد. (104) |
| وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ (105) |
| و ما در زبور -پس از تورات- نوشته‌ايم که اين زمين را بندگان صالح من به ميراث خواهند برد. (105) |
| إِنَّ فِي هَٰذَا لَبَلَاغًا لِقَوْمٍ عَابِدِينَ (106) |
| و در اين کتاب تبليغى است براى مردم خداپرست. (106) |
| وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ (107) |
| و نفرستاديم تو را، جز آنکه مى‌خواستيم به مردم جهان رحمتى ارزانى داريم. (107) |
| قُلْ إِنَّمَا يُوحَىٰ إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَٰهُكُمْ إِلَٰهٌ وَاحِدٌ ۖ فَهَلْ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ (108) |
| بگو: به من وحى شده که خداى شما خدايى است يکتا، آيا بدان گردن مى‌نهيد؟ (108) |
| فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ آذَنْتُكُمْ عَلَىٰ سَوَاءٍ ۖ وَإِنْ أَدْرِي أَقَرِيبٌ أَمْ بَعِيدٌ مَا تُوعَدُونَ (109) |
| پس اگر رويگردان شدند، بگو: شما را خبر دادم تا همه در آگاهى يکسان باشيد. و من نمى‌دانم آنچه شما را وعده کرده‌اند نزديک است يا دور. (109) |
| إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ مِنَ الْقَوْلِ وَيَعْلَمُ مَا تَكْتُمُونَ (110) |
| اوست که مى‌داند هر سخنى را که به آواز بلند گوييد يا در دل پنهان داريد. (110) |
| وَإِنْ أَدْرِي لَعَلَّهُ فِتْنَةٌ لَكُمْ وَمَتَاعٌ إِلَىٰ حِينٍ (111) |
| و نمى‌دانم شايد اين آزمايشى براى شما و بهره‌مندى تا به هنگام مرگ باشد. (111) |
| قَالَ رَبِّ احْكُمْ بِالْحَقِّ ۗ وَرَبُّنَا الرَّحْمَٰنُ الْمُسْتَعَانُ عَلَىٰ مَا تَصِفُونَ (112) |
| گفت: اى پروردگار من، به حق داورى کن. و پروردگار ما بخشاينده است و به رغم آنچه مى‌گوييد همه از او يارى مى‌جويند. (112) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |