| سوره 41 | سوره مبارکه فصلت | صفحه 482 |
|
| ۞ إِلَيْهِ يُرَدُّ عِلْمُ السَّاعَةِ ۚ وَمَا تَخْرُجُ مِنْ ثَمَرَاتٍ مِنْ أَكْمَامِهَا وَمَا تَحْمِلُ مِنْ أُنْثَىٰ وَلَا تَضَعُ إِلَّا بِعِلْمِهِ ۚ وَيَوْمَ يُنَادِيهِمْ أَيْنَ شُرَكَائِي قَالُوا آذَنَّاكَ مَا مِنَّا مِنْ شَهِيدٍ (47) |
| علم به روز قيامت نزد اوست. و هيچ ثمره‌اى از غلاف خويش بيرون نمى‌آيد، و هيچ ماده‌اى آبستن نمى‌شود و نمى‌زايد مگر آنکه او بدان آگاه است. و آن روز که ايشان را ندا دهد که شريکان من کجايند؟ گويند: آگاهت کرديم که کسى از ما به شرک گواهى نمى‌دهد. (47) |
| وَضَلَّ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يَدْعُونَ مِنْ قَبْلُ ۖ وَظَنُّوا مَا لَهُمْ مِنْ مَحِيصٍ (48) |
| و آنچه را پيش از اين به خدايى مى‌خواندند از دست دادند و دانستند که راه گريزى ندارند. (48) |
| لَا يَسْأَمُ الْإِنْسَانُ مِنْ دُعَاءِ الْخَيْرِ وَإِنْ مَسَّهُ الشَّرُّ فَيَئُوسٌ قَنُوطٌ (49) |
| آدمى هر چه طلب خير کند خسته نمى‌شود، اما چون بدى به او برسد بدانديش و نوميد مى‌گردد. (49) |
| وَلَئِنْ أَذَقْنَاهُ رَحْمَةً مِنَّا مِنْ بَعْدِ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ هَٰذَا لِي وَمَا أَظُنُّ السَّاعَةَ قَائِمَةً وَلَئِنْ رُجِعْتُ إِلَىٰ رَبِّي إِنَّ لِي عِنْدَهُ لَلْحُسْنَىٰ ۚ فَلَنُنَبِّئَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِمَا عَمِلُوا وَلَنُذِيقَنَّهُمْ مِنْ عَذَابٍ غَلِيظٍ (50) |
| اگر پس از رنجى که به او رسيده رحمتى به او بچشانيم مى‌گويد: اين حق من است و نپندارم که قيامتى برپا شود، و اگر هم مرا نزد پروردگارم برگردانند البته که نزد او حالتى خوشتر باشد. پس کافران را به اعمالى که کرده‌اند آگاه مى‌کنيم و به آنها عذابى سخت مى‌چشانيم. (50) |
| وَإِذَا أَنْعَمْنَا عَلَى الْإِنْسَانِ أَعْرَضَ وَنَأَىٰ بِجَانِبِهِ وَإِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ فَذُو دُعَاءٍ عَرِيضٍ (51) |
| چون به آدمى نعمتى ارزانى داريم، رويگردان مى‌شود و به تکبر گردن مى‌افرازد. و اگر بدو شرى برسد، بسيار فرياد و فغان مى‌کند. (51) |
| قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ كَانَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ ثُمَّ كَفَرْتُمْ بِهِ مَنْ أَضَلُّ مِمَّنْ هُوَ فِي شِقَاقٍ بَعِيدٍ (52) |
| بگو: چه مى‌بينيد؟ اگر اين کتاب از جانب خداست و شما بدان ايمان نمى‌آوريد، گمراه‌تر از کسى که همچنان راه مخالفت در پيش گرفته است کيست؟ (52) |
| سَنُرِيهِمْ آيَاتِنَا فِي الْآفَاقِ وَفِي أَنْفُسِهِمْ حَتَّىٰ يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ ۗ أَوَلَمْ يَكْفِ بِرَبِّكَ أَنَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ (53) |
| زودا که آيات قدرت خود را در آفاق و در وجود خودشان به آنها نشان خواهيم داد تا برايشان آشکار شود که او حق است. آيا اينکه پروردگار تو در همه جا حاضر است کافى نيست؟ (53) |
| أَلَا إِنَّهُمْ فِي مِرْيَةٍ مِنْ لِقَاءِ رَبِّهِمْ ۗ أَلَا إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ مُحِيطٌ (54) |
| بهوش باش که آنها از ديدار پروردگارشان در ترديدند. بهوش باش که او بر هر چيزى احاطه دارد. (54) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |