| سوره 20 | سوره مبارکه طه | صفحه 321 |
|
| قَالَ كَذَٰلِكَ أَتَتْكَ آيَاتُنَا فَنَسِيتَهَا ۖ وَكَذَٰلِكَ الْيَوْمَ تُنْسَىٰ (126) |
| گويد: همچنان که تو آيات ما را فراموش مى‌کردى، امروز خود فراموش گشته‌اى. (126) |
| وَكَذَٰلِكَ نَجْزِي مَنْ أَسْرَفَ وَلَمْ يُؤْمِنْ بِآيَاتِ رَبِّهِ ۚ وَلَعَذَابُ الْآخِرَةِ أَشَدُّ وَأَبْقَىٰ (127) |
| اينچنين اسرافکاران و کسانى را که به آيات پروردگارشان ايمان نمى‌آورند جزا مى‌دهيم. هر آينه عذاب آخرت سخت‌تر و پايدارتر است. (127) |
| أَفَلَمْ يَهْدِ لَهُمْ كَمْ أَهْلَكْنَا قَبْلَهُمْ مِنَ الْقُرُونِ يَمْشُونَ فِي مَسَاكِنِهِمْ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِأُولِي النُّهَىٰ (128) |
| آيا آن همه مردمى که پيش از اين در مساکن خويش راه مى‌رفتند و ما همه را هلاک کرديم، سبب هدايت اينان نشده‌اند؟ اينها نشانه‌هايى است براى خردمندان. (128) |
| وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ لَكَانَ لِزَامًا وَأَجَلٌ مُسَمًّى (129) |
| اگر نه سخنى بود که پروردگارت پيش از اين گفته و زمان را معين کرده بود، عذابشان در اين جهان حتمى مى‌بود. (129) |
| فَاصْبِرْ عَلَىٰ مَا يَقُولُونَ وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ غُرُوبِهَا ۖ وَمِنْ آنَاءِ اللَّيْلِ فَسَبِّحْ وَأَطْرَافَ النَّهَارِ لَعَلَّكَ تَرْضَىٰ (130) |
| بر آنچه مى‌گويند شکيبا باش و پروردگارت را پيش از طلوع خورشيد و پيش از غروب آن به پاکى بستاى. و در ساعات شب و اول و آخر روز تسبيح گوى. شايد خشنود گردى. (130) |
| وَلَا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلَىٰ مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ ۚ وَرِزْقُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَأَبْقَىٰ (131) |
| اگر زنان و مردانى از آنها را از يک زندگى خوش بهره‌مند ساخته‌ايم، تو به آنها منگر. اين براى آن است که امتحانشان کنيم. رزق پروردگارت بهتر و پايدارتر است. (131) |
| وَأْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلَاةِ وَاصْطَبِرْ عَلَيْهَا ۖ لَا نَسْأَلُكَ رِزْقًا ۖ نَحْنُ نَرْزُقُكَ ۗ وَالْعَاقِبَةُ لِلتَّقْوَىٰ (132) |
| کسان خود را به نماز فرمان ده و خود در آن کار پاى بيفشر. از تو روزى نمى‌خواهيم. ما به تو روزى مى‌دهيم. و عاقبت خير از آنِ پرهيزگاران است. (132) |
| وَقَالُوا لَوْلَا يَأْتِينَا بِآيَةٍ مِنْ رَبِّهِ ۚ أَوَلَمْ تَأْتِهِمْ بَيِّنَةُ مَا فِي الصُّحُفِ الْأُولَىٰ (133) |
| و گفتند: چرا معجزه‌اى از پروردگارش براى ما نمى‌آورد؟ آيا دليلهاى روشنى که در صحيفه‌هاى پيشين آمده، به آنها نرسيده است؟ (133) |
| وَلَوْ أَنَّا أَهْلَكْنَاهُمْ بِعَذَابٍ مِنْ قَبْلِهِ لَقَالُوا رَبَّنَا لَوْلَا أَرْسَلْتَ إِلَيْنَا رَسُولًا فَنَتَّبِعَ آيَاتِكَ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَذِلَّ وَنَخْزَىٰ (134) |
| اگر پيش از آمدن پيامبرى عذابشان مى‌کرديم، مى‌گفتند: اى پروردگار ما، چرا رسولى بر ما نفرستادى تا پيش از آنکه به خوارى و رسوايى افتيم، از آيات تو پيروى کنيم؟ (134) |
| قُلْ كُلٌّ مُتَرَبِّصٌ فَتَرَبَّصُوا ۖ فَسَتَعْلَمُونَ مَنْ أَصْحَابُ الصِّرَاطِ السَّوِيِّ وَمَنِ اهْتَدَىٰ (135) |
| بگو: همه منتظرند، شما نيز منتظر بمانيد. به زودى خواهيد دانست آنها که به راه راست مى‌روند و آنها که هدايت يافته‌اند، چه کسانى هستند. (135) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |