| سوره 13 | سوره مبارکه الرعد | صفحه 249 |
|
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
| به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| المر ۚ تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ ۗ وَالَّذِي أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ الْحَقُّ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يُؤْمِنُونَ (1) |
| المر. اينها آيه هاى اين کتاب است و آن چيزى که از ناحيه پروردگارت بر تو نازل شده ، سراسر حق است و ليکن بيشتر مردم ايمان نمى آورند. (1) |
| اللَّهُ الَّذِي رَفَعَ السَّمَاوَاتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا ۖ ثُمَّ اسْتَوَىٰ عَلَى الْعَرْشِ ۖ وَسَخَّرَ الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ ۖ كُلٌّ يَجْرِي لِأَجَلٍ مُسَمًّى ۚ يُدَبِّرُ الْأَمْرَ يُفَصِّلُ الْآيَاتِ لَعَلَّكُمْ بِلِقَاءِ رَبِّكُمْ تُوقِنُونَ (2) |
| خداوند است آن که آسمانها را بدون پايه هايى که ببينيدشان برافراشت. آن گاه بر عرش استيلا يافت و خورشيد و ماه را مقهور و رام ساخت. همگى براى مدتى مشخص روانند. امر آنها را تدبير مى کند. آيات خويش را به روشنى بيان مى نمايد ; شايد شما به لقاى پروردگارتان يقين کنيد. (2) |
| وَهُوَ الَّذِي مَدَّ الْأَرْضَ وَجَعَلَ فِيهَا رَوَاسِيَ وَأَنْهَارًا ۖ وَمِنْ كُلِّ الثَّمَرَاتِ جَعَلَ فِيهَا زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ ۖ يُغْشِي اللَّيْلَ النَّهَارَ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ (3) |
| و اوست که زمين را گسترانيد و در آن کوه هايى استوار و رودخانه هايى قرار داد و از همه درختان در آن جفتى دوتايى پديد آورد. شب را بر روز مى پوشاند. همانا در آن [ها که ياد شد] ، نشانه هايى است براى مردمى که مى انديشند. (3) |
| وَفِي الْأَرْضِ قِطَعٌ مُتَجَاوِرَاتٌ وَجَنَّاتٌ مِنْ أَعْنَابٍ وَزَرْعٌ وَنَخِيلٌ صِنْوَانٌ وَغَيْرُ صِنْوَانٍ يُسْقَىٰ بِمَاءٍ وَاحِدٍ وَنُفَضِّلُ بَعْضَهَا عَلَىٰ بَعْضٍ فِي الْأُكُلِ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ (4) |
| و در زمين قطعه هايى است در کنار يکديگر و باغهايى از انگورهاست و کشتزار و درختان خرمايى که بر يک ريشه اند و بر غير يک ريشه ، با يک آب مشروب مى شوند و [بااين حال ]برخى از آنها را در ثمرشان بر برخى ديگر برترى مى دهيم. همانا در آن [ها که ياد شد] ، نشانه هايى است براى مردمى که مى فهمند. (4) |
| ۞ وَإِنْ تَعْجَبْ فَعَجَبٌ قَوْلُهُمْ أَإِذَا كُنَّا تُرَابًا أَإِنَّا لَفِي خَلْقٍ جَدِيدٍ ۗ أُولَٰئِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ ۖ وَأُولَٰئِكَ الْأَغْلَالُ فِي أَعْنَاقِهِمْ ۖ وَأُولَٰئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ ۖ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ (5) |
| و اگر تعجب مى کنى عجيب سخن ايشان است: <آيا وقتى که خاک گشتيم آيا ما بى هيچ ترديد در آفرينشى نو قرار مى گيريم؟> آنان کسانى اند که به پروردگارشان کافر شدند و آنان در گردنهايشان غلها و بندهاست و آنان همدم آتشند ; ايشان در آن جاودانه اند. (5) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |