| سوره 47 | سوره مبارکه محمد | صفحه 509 |
|
| وَيَقُولُ الَّذِينَ آمَنُوا لَوْلَا نُزِّلَتْ سُورَةٌ ۖ فَإِذَا أُنْزِلَتْ سُورَةٌ مُحْكَمَةٌ وَذُكِرَ فِيهَا الْقِتَالُ ۙ رَأَيْتَ الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ يَنْظُرُونَ إِلَيْكَ نَظَرَ الْمَغْشِيِّ عَلَيْهِ مِنَ الْمَوْتِ ۖ فَأَوْلَىٰ لَهُمْ (20) |
| و کسانى که ايمان آورده‌اند مى‌گويند: «چرا سوره‌اى [در باره جهاد] نازل نمى شود؟» اما چون سوره‌اى صريح نازل شد و در آن نام کارزار آمد، آنان که در دلهايشان مرضى هست، مانند کسى که به حال بيهوشى مرگ افتاده به تو مى‌نگرند. (20) |
| طَاعَةٌ وَقَوْلٌ مَعْرُوفٌ ۚ فَإِذَا عَزَمَ الْأَمْرُ فَلَوْ صَدَقُوا اللَّهَ لَكَانَ خَيْرًا لَهُمْ (21) |
| [ولى] فرمان‌پذيرى و سخنى شايسته برايشان بهتر است. و چون کار به تصميم کشد، قطعاً خير آنان در اين است که با خدا راست[دل] باشند. (21) |
| فَهَلْ عَسَيْتُمْ إِنْ تَوَلَّيْتُمْ أَنْ تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ وَتُقَطِّعُوا أَرْحَامَكُمْ (22) |
| پس [اى منافقان،] آيا اميد بستيد که چون [از خدا] برگشتيد [يا سرپرست مردم شديد] در [روى] زمين فساد کنيد و خويشاونديهاى خود را از هم بگسليد؟ (22) |
| أُولَٰئِكَ الَّذِينَ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فَأَصَمَّهُمْ وَأَعْمَىٰ أَبْصَارَهُمْ (23) |
| اينان همان کسانند که خدا آنان را لعنت نموده و [گوش دل] ايشان را ناشنوا و چشمهايشان را نابينا کرده است. (23) |
| أَفَلَا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلَىٰ قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا (24) |
| آيا به آيات قرآن نمى‌انديشند؟ يا [مگر] بر دلهايشان قفلهايى نهاده شده است؟ (24) |
| إِنَّ الَّذِينَ ارْتَدُّوا عَلَىٰ أَدْبَارِهِمْ مِنْ بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُمُ الْهُدَى ۙ الشَّيْطَانُ سَوَّلَ لَهُمْ وَأَمْلَىٰ لَهُمْ (25) |
| بى‌گمان، کسانى که پس از آنکه [راه] هدايت بر آنان روشن شد [به حقيقت] پشت کردند، شيطان آنان را فريفت و به آرزوهاى دور و درازشان انداخت. (25) |
| ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ قَالُوا لِلَّذِينَ كَرِهُوا مَا نَزَّلَ اللَّهُ سَنُطِيعُكُمْ فِي بَعْضِ الْأَمْرِ ۖ وَاللَّهُ يَعْلَمُ إِسْرَارَهُمْ (26) |
| چرا که آنان به کسانى که آنچه را خدا نازل کرده خوش نمى‌داشتند، گفتند: «ما در کار [مخالفت] تا حدودى از شما اطاعت خواهيم کرد.» و خدا از همداستانى آنان آگاه است. (26) |
| فَكَيْفَ إِذَا تَوَفَّتْهُمُ الْمَلَائِكَةُ يَضْرِبُونَ وُجُوهَهُمْ وَأَدْبَارَهُمْ (27) |
| پس چگونه [تاب مى‌آورند] وقتى که فرشتگان [عذاب]، جانشان را مى‌ستانند و بر چهره و پشت آنان تازيانه مى‌نوازند؟ (27) |
| ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمُ اتَّبَعُوا مَا أَسْخَطَ اللَّهَ وَكَرِهُوا رِضْوَانَهُ فَأَحْبَطَ أَعْمَالَهُمْ (28) |
| زيرا آنان از آنچه خدا را به خشم آورده پيروى کرده‌اند و خرسنديش را خوش نداشتند؛ پس اعمالشان را باطل گردانيد. (28) |
| أَمْ حَسِبَ الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ أَنْ لَنْ يُخْرِجَ اللَّهُ أَضْغَانَهُمْ (29) |
| آيا کسانى که در دلهايشان مرضى هست، پنداشتند که خدا هرگز کينه آنان را آشکار نخواهد کرد؟ (29) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |