| سوره 9 | سوره مبارکه التوبة | صفحه 193 |
|
| إِنَّمَا النَّسِيءُ زِيَادَةٌ فِي الْكُفْرِ ۖ يُضَلُّ بِهِ الَّذِينَ كَفَرُوا يُحِلُّونَهُ عَامًا وَيُحَرِّمُونَهُ عَامًا لِيُوَاطِئُوا عِدَّةَ مَا حَرَّمَ اللَّهُ فَيُحِلُّوا مَا حَرَّمَ اللَّهُ ۚ زُيِّنَ لَهُمْ سُوءُ أَعْمَالِهِمْ ۗ وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ (37) |
| جز اين نيست که تأخير انداختن ماه هاى حرام از زمان خودشان تغيير دادن حکم خداست و کفر است و مشرکان کفرپيشه با اين کار بر کفر خويش مى افزايند . با اين کار نادرست ساير کافران نيز به گمراهى کشيده مى شوند . کارشان بدين گونه است که ماه حرام را يک سال حلال مى شمرند و حرمتش را براى ماه بعد قرار مى دهند و سال ديگر حرمت آن را باز مى گردانند و بدين طريق حرام و حلال را جابه جا مى کنند تا تعداد آنچه حرام مى شمرند با تعداد آنچه خدا حرام کرده است يکسان باشد ، از اين رو آنچه را خدا حرام کرده است حلال مى شمرند ، هر چند تعداد آن را حفظ مى کنند . کارهاى ناروايشان براى آنان آراسته شده است و خداوند به کافران توفيق هدايت و دستيابى به سعادت را نخواهد داد . (37) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَا لَكُمْ إِذَا قِيلَ لَكُمُ انْفِرُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الْأَرْضِ ۚ أَرَضِيتُمْ بِالْحَيَاةِ الدُّنْيَا مِنَ الْآخِرَةِ ۚ فَمَا مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا فِي الْآخِرَةِ إِلَّا قَلِيلٌ (38) |
| اى کسانى که ايمان آورده ايد ، شما را چه شده است که وقتى به شما مى گويند در راه خدا براى جهاد حرکت کنيد ، کندى و سنگينى مى کنيد و به زمين مى چسبيد ؟ آيا به زندگى دنيا بسنده کرده و آن را پسنديده و از زندگى آخرت چشم پوشيده ايد ؟ پس بدانيد که بهره زندگى دنيا در برابر آخرت جز بهره اى ناچيز نيست . (38) |
| إِلَّا تَنْفِرُوا يُعَذِّبْكُمْ عَذَابًا أَلِيمًا وَيَسْتَبْدِلْ قَوْمًا غَيْرَكُمْ وَلَا تَضُرُّوهُ شَيْئًا ۗ وَاللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ (39) |
| اگر براى جهاد حرکت نکنيد ، خداوند شما را به عذابى دردناک کيفر مى دهد و به جاى شما مردمى ديگر مى آورد که فرمان جهاد را ناديده نمى انگارند و در آن سستى نمىورزند ، و اگر خدا شما را از ميان ببرد هيچ زيانى به او نمى رسانيد بلکه خود زيانکار خواهيد شد که خداوند بر هر کارى تواناست . (39) |
| إِلَّا تَنْصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللَّهُ إِذْ أَخْرَجَهُ الَّذِينَ كَفَرُوا ثَانِيَ اثْنَيْنِ إِذْ هُمَا فِي الْغَارِ إِذْ يَقُولُ لِصَاحِبِهِ لَا تَحْزَنْ إِنَّ اللَّهَ مَعَنَا ۖ فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَيْهِ وَأَيَّدَهُ بِجُنُودٍ لَمْ تَرَوْهَا وَجَعَلَ كَلِمَةَ الَّذِينَ كَفَرُوا السُّفْلَىٰ ۗ وَكَلِمَةُ اللَّهِ هِيَ الْعُلْيَا ۗ وَاللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ (40) |
| اگر پيامبر را يارى نکنيد او بى ياور نخواهد ماند ، چنان که پيش تر خدا او را يارى کرد ، آن گاه که کافران مکّه او را بيرون کردند ( درصدد کشتنش برآمدند و او به ناچار از آن شهر بيرون رفت ) و جز يک تن کسى همراهش نبود ، زمانى که آن دو در آن غار ( غار ثَوْر ) بودند ، وقتى که به همراهش مى گفت : اندوه مدار و بدان که قطعاً خدا با ماست . آرى ، در چنين موقعيتى خدا پيامبرش را يارى کرد و آرامشى از جانب خود بر او فرو فرستاد و او را با سپاهيانى که آنها را نمى ديديد نيرو بخشيد ، و سخن کافران و تصميم آنان بر قتل پيامبر و برچيدن رسالت را پست ترين سخنان قرار داد و آن را بى نتيجه ساخت ، و سخن خدا که همانا يارى پيامبر و سيطره دين اوست ، برتر و فايق بر سخن و تصميم کافران است و خداوند شکست ناپذير و کارهايش همه از روى حکمت است . (40) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |