| سوره 59 | سوره مبارکه الحشر | صفحه 548 |
|
| فَكَانَ عَاقِبَتَهُمَا أَنَّهُمَا فِي النَّارِ خَالِدَيْنِ فِيهَا ۚ وَذَٰلِكَ جَزَاءُ الظَّالِمِينَ (17) |
| پس عاقبت شيطان و آدمي که به امر او کافر شد اين است که هر دو در آتش دوزخ مخلّدند و آن دوزخ کيفر ستمکاران عالم است. (17) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَلْتَنْظُرْ نَفْسٌ مَا قَدَّمَتْ لِغَدٍ ۖ وَاتَّقُوا اللَّهَ ۚ إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ (18) |
| الا اي اهل ايمان، خداترس شويد و هر نفسي نيک بنگرد تا چه عملي براي فرداي قيامت خود پيش مي‌فرستد، و از خدا بترسيد که او به همه کردارتان به خوبي آگاه است. (18) |
| وَلَا تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْسَاهُمْ أَنْفُسَهُمْ ۚ أُولَٰئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ (19) |
| و مانند آنان نباشيد که به کلي خدا را فراموش کردند، خدا هم (حظّ روحاني و بهره ابدي) نفوس آنها را از يادشان برد، آنان به حقيقت بدکاران عالمند. (19) |
| لَا يَسْتَوِي أَصْحَابُ النَّارِ وَأَصْحَابُ الْجَنَّةِ ۚ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمُ الْفَائِزُونَ (20) |
| هرگز اهل جهنم و اهل بهشت با هم يکسان نيستند، اهل بهشت به حقيقت سعادتمندان عالمند. (20) |
| لَوْ أَنْزَلْنَا هَٰذَا الْقُرْآنَ عَلَىٰ جَبَلٍ لَرَأَيْتَهُ خَاشِعًا مُتَصَدِّعًا مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ ۚ وَتِلْكَ الْأَمْثَالُ نَضْرِبُهَا لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ (21) |
| اگر ما اين قرآن (عظيم الشأن) را (به جاي دلهاي خلق) بر کوه نازل مي‌کرديم مشاهده مي‌کردي که کوه از ترس و عظمت خدا خاشع و ذليل و متلاشي مي‌گشت. و اين امثال را براي مردم بيان مي‌کنيم باشد که اهل (عقل و) فکرت شوند. (21) |
| هُوَ اللَّهُ الَّذِي لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ۖ عَالِمُ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ ۖ هُوَ الرَّحْمَٰنُ الرَّحِيمُ (22) |
| اوست خداي يکتايي که غير او خدايي نيست که داناي نهان و آشکار عالم است، اوست بخشنده و مهربان. (22) |
| هُوَ اللَّهُ الَّذِي لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ الْعَزِيزُ الْجَبَّارُ الْمُتَكَبِّرُ ۚ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يُشْرِكُونَ (23) |
| اوست خداي يکتايي که غير او خدايي نيست، سلطان مقتدر عالم، پاک از هر نقص و آلايش، منزّه از هر عيب و ناشايست، ايمني بخش دلهاي هراسان، نگهبان جهان و جهانيان، غالب و قاهر بر همه خلقان، با جبروت و عظمت، بزرگوار و برتر (از حدّ فکرت)، زهي منزّه و پاک خداي يکتا که از هر چه بر او شريک پندارند منزّه و (از آنچه در وهم و خيال و عقل انديشند) مبرّ است. (23) |
| هُوَ اللَّهُ الْخَالِقُ الْبَارِئُ الْمُصَوِّرُ ۖ لَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَىٰ ۚ يُسَبِّحُ لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ وَهُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (24) |
| اوست خداي آفريننده عالم امکان و پديد آرنده جهان و جهانيان، نگارنده صورت خلقان، او را نامهاي نيکو بسيار است، آنچه در آسمانها و زمين است همه به تسبيح و ستايش او مشغولند و اوست يکتا خداي مقتدر حکيم. (24) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |