| سوره 47 | سوره مبارکه محمد | صفحه 510 |
|
| وَلَوْ نَشَاءُ لَأَرَيْنَاكَهُمْ فَلَعَرَفْتَهُمْ بِسِيمَاهُمْ ۚ وَلَتَعْرِفَنَّهُمْ فِي لَحْنِ الْقَوْلِ ۚ وَاللَّهُ يَعْلَمُ أَعْمَالَكُمْ (30) |
| اگر ما مي‌خواستيم حقيقت آنها را (به وحي) بر تو آشکار مي‌ساختيم تا به باطن آنها از سيماي ظاهرشان پي برده و در طيّ سخن کاملا آنها را بشناسي. و (اي منافقان و اي مؤمنان) خدا به همه کارهاي شما آگاه است. (30) |
| وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ حَتَّىٰ نَعْلَمَ الْمُجَاهِدِينَ مِنْكُمْ وَالصَّابِرِينَ وَنَبْلُوَ أَخْبَارَكُمْ (31) |
| و البته ما (به حکم جهاد) شما را در مقام امتحان مي‌آوريم تا (مقام) آن را که در راه خدا جهاد و مجاهده و کوشش دارد و (بر رنج آن) صبر مي‌کند معلوم سازيم و اخبار و اظهارات شما (منافقان) را نيز (به مقام عمل) بيازماييم. (31) |
| إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَصَدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ وَشَاقُّوا الرَّسُولَ مِنْ بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُمُ الْهُدَىٰ لَنْ يَضُرُّوا اللَّهَ شَيْئًا وَسَيُحْبِطُ أَعْمَالَهُمْ (32) |
| آنان که کافر شدند و راه خدا را (به روي خلق) بستند و با رسول او پس از آنکه راه هدايت بر آنها روشن شد باز مخالفت کردند به خدا ضرري نمي‌رسانند (و زيان مخالفت بر خود آنهاست) و اعمال آنها را خدا البته بي اثر و محو و نابود مي‌گرداند. (32) |
| ۞ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَلَا تُبْطِلُوا أَعْمَالَكُمْ (33) |
| اي اهل ايمان، خدا را اطاعت کنيد و رسول او را اطاعت کنيد و اعمال خود را ضايع و باطل نگردانيد. (33) |
| إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَصَدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ ثُمَّ مَاتُوا وَهُمْ كُفَّارٌ فَلَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَهُمْ (34) |
| آنان که کافر شدند و راه خدا را (به روي خلق) بستند و به حال کفر مردند ديگر ابدا خدا آنها را نخواهد بخشيد. (34) |
| فَلَا تَهِنُوا وَتَدْعُوا إِلَى السَّلْمِ وَأَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ وَاللَّهُ مَعَكُمْ وَلَنْ يَتِرَكُمْ أَعْمَالَكُمْ (35) |
| پس (شما اي اهل ايمان در کار دين) سستي روا مداريد و (از ترس جنگ، کافران را) دعوت به صلح مکنيد، که شما غالب و بلند مقام‌تر خواهيد بود و خدا با شماست و از (ثواب) اعمال شما هيچ نمي‌کاهد. (35) |
| إِنَّمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ ۚ وَإِنْ تُؤْمِنُوا وَتَتَّقُوا يُؤْتِكُمْ أُجُورَكُمْ وَلَا يَسْأَلْكُمْ أَمْوَالَكُمْ (36) |
| البته زندگاني دنيا به جز بازيچه و هوسراني نيست و اگر ايمان آريد و پرهيزکار شويد پاداش اعمال شما را خواهد داد و از اموال شما چيزي (مزد هدايت) نمي‌خواهد. (36) |
| إِنْ يَسْأَلْكُمُوهَا فَيُحْفِكُمْ تَبْخَلُوا وَيُخْرِجْ أَضْغَانَكُمْ (37) |
| اگر از مال شما خدا چيزي به اصرار هم بخواهد باز بخل مي‌ورزيد و کينه و خبث دروني شما را آشکار مي‌سازد. (37) |
| هَا أَنْتُمْ هَٰؤُلَاءِ تُدْعَوْنَ لِتُنْفِقُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَمِنْكُمْ مَنْ يَبْخَلُ ۖ وَمَنْ يَبْخَلْ فَإِنَّمَا يَبْخَلُ عَنْ نَفْسِهِ ۚ وَاللَّهُ الْغَنِيُّ وَأَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ ۚ وَإِنْ تَتَوَلَّوْا يَسْتَبْدِلْ قَوْمًا غَيْرَكُمْ ثُمَّ لَا يَكُونُوا أَمْثَالَكُمْ (38) |
| آري شما همان مردميد که براي انفاق در راه (تبليغ دين) خدا دعوت مي‌شويد باز بعضي از شما بخل مي‌ورزند، و هر که بخل کند بر ضرر خود اوست و گرنه خدا (از خلق) بي نياز است و شما فقير و نيازمنديد. و اگر شما روي بگردانيد خدا قومي غير شما که مانند شما (بخيل) نيستند (بلکه بسي از شما بهتر و فداکارترند) به جاي شما پديد آرد. (38) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |