| سوره 39 | سوره مبارکه الزمر | صفحه 462 |
|
| ۞ فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ كَذَبَ عَلَى اللَّهِ وَكَذَّبَ بِالصِّدْقِ إِذْ جَاءَهُ ۚ أَلَيْسَ فِي جَهَنَّمَ مَثْوًى لِلْكَافِرِينَ (32) |
| پس (در آن روز) از آن کسي که بر خدا دروغ بسته و وعده صدق رسولان خدا را که به او رسيده تکذيب کرده هيچ کس ستمکارتر هست؟ آيا منزلگاه کافران در آتش دوزخ نيست؟ (32) |
| وَالَّذِي جَاءَ بِالصِّدْقِ وَصَدَّقَ بِهِ ۙ أُولَٰئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ (33) |
| و آن کس که (وعده) صدق را آورد و (آن کس که) آن را تصديق کرد (و به خدا و قيامت ايمان آورد) هم آنها به حقيقت اهل تقوا هستند. (33) |
| لَهُمْ مَا يَشَاءُونَ عِنْدَ رَبِّهِمْ ۚ ذَٰلِكَ جَزَاءُ الْمُحْسِنِينَ (34) |
| براي آن بندگان نزد خدايشان از هر نعمتي که بخواهند مهيّاست، که اين پاداش نيکو کاران عالم است. (34) |
| لِيُكَفِّرَ اللَّهُ عَنْهُمْ أَسْوَأَ الَّذِي عَمِلُوا وَيَجْزِيَهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ الَّذِي كَانُوا يَعْمَلُونَ (35) |
| تا خدا زشت‌ترين گناهانشان را مستور و محو گرداند و بسي بهتر از اين اعمال نيکشان به آنها پاداش عطا کند. (35) |
| أَلَيْسَ اللَّهُ بِكَافٍ عَبْدَهُ ۖ وَيُخَوِّفُونَكَ بِالَّذِينَ مِنْ دُونِهِ ۚ وَمَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ هَادٍ (36) |
| آيا خداي (مهربان) براي بنده‌اش کافي نيست؟ و مردم (مشرک) تو را از قدرت غير خدا مي‌ترسانند! و هر که را خدا به گمراهي خود واگذارد ديگر او را هيچ راهنمايي نخواهد بود. (36) |
| وَمَنْ يَهْدِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ مُضِلٍّ ۗ أَلَيْسَ اللَّهُ بِعَزِيزٍ ذِي انْتِقَامٍ (37) |
| و هر کس را خدا هدايت کند ديگر احدي او را گمراه نتواند کرد. آيا خدا مقتدر و غالب (بر تمام قواي عالم) و منتقم (از همه ستمکاران جهان) نيست؟ (37) |
| وَلَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ ۚ قُلْ أَفَرَأَيْتُمْ مَا تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ أَرَادَنِيَ اللَّهُ بِضُرٍّ هَلْ هُنَّ كَاشِفَاتُ ضُرِّهِ أَوْ أَرَادَنِي بِرَحْمَةٍ هَلْ هُنَّ مُمْسِكَاتُ رَحْمَتِهِ ۚ قُلْ حَسْبِيَ اللَّهُ ۖ عَلَيْهِ يَتَوَكَّلُ الْمُتَوَكِّلُونَ (38) |
| و اگر از اين مشرکان بپرسي که زمين و آسمانها را که آفريده است؟ البته جواب دهند: خدا آفريده. پس به آنها بگو: چه تصور مي‌کنيد، آيا همه بتهايي که جز خدا مي‌خوانيد اگر خدا بخواهد مرا رنجي رسد آن بتان مي‌توانند آن را رفع کنند؟ يا اگر خدا بخواهد مرا به رحمتي رساند بتان مي‌توانند آن رحمت را از من باز دارند؟ بگو: خدا مرا کافي است، که متوکلان عالم بر او توکل مي‌کنند. (38) |
| قُلْ يَا قَوْمِ اعْمَلُوا عَلَىٰ مَكَانَتِكُمْ إِنِّي عَامِلٌ ۖ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ (39) |
| باز بگو: اي قوم، شما را آنچه ميسّر است (و در خور جهل و گمراهي شماست) عمل کنيد، من هم (آنچه روا دانم) عمل مي‌کنم و به زودي معلوم شما گردد. (39) |
| مَنْ يَأْتِيهِ عَذَابٌ يُخْزِيهِ وَيَحِلُّ عَلَيْهِ عَذَابٌ مُقِيمٌ (40) |
| که عذاب با ذلّت و خواري که را فرا رسد و آلام هميشگي (دوزخ) بر که فرود آيد؟ (40) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |