| سوره 39 | سوره مبارکه الزمر | صفحه 459 |
|
| خَلَقَكُمْ مِنْ نَفْسٍ وَاحِدَةٍ ثُمَّ جَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا وَأَنْزَلَ لَكُمْ مِنَ الْأَنْعَامِ ثَمَانِيَةَ أَزْوَاجٍ ۚ يَخْلُقُكُمْ فِي بُطُونِ أُمَّهَاتِكُمْ خَلْقًا مِنْ بَعْدِ خَلْقٍ فِي ظُلُمَاتٍ ثَلَاثٍ ۚ ذَٰلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمْ لَهُ الْمُلْكُ ۖ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ۖ فَأَنَّىٰ تُصْرَفُونَ (6) |
| او شما را از يک تن (آدم) آفريد پس، از آن جفت او (حوّا) را قرار داد و براي استفاده شما هشت قسم از چهارپايان ايجاد کرد، و شما را در باطن رحم مادران در سه تاريکي (مشيمه و رحم و بطن) با تحولات گوناگون (بدين خلقت زيبا) مي‌آفريند، اين خداست پروردگار شما که سلطان ملک وجود اوست، هيچ خدايي جز او نيست، پس اي مشرکان (نادان) از درگاه او به کجا مي‌برندتان؟ (6) |
| إِنْ تَكْفُرُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ عَنْكُمْ ۖ وَلَا يَرْضَىٰ لِعِبَادِهِ الْكُفْرَ ۖ وَإِنْ تَشْكُرُوا يَرْضَهُ لَكُمْ ۗ وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَىٰ ۗ ثُمَّ إِلَىٰ رَبِّكُمْ مَرْجِعُكُمْ فَيُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ۚ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ (7) |
| اگر همه کافر شويد خدا از (طاعت) همه شما البته بي‌نياز است و کفر (و شرک) را بر بندگانش نمي‌پسندد و اگر (طاعت و) شکرش به جاي آريد از شما آن پسند اوست و (بدانيد که در قيامت) هرگز بار گناه کسي را ديگري به دوش نخواهد گرفت و پس از اين (زندگاني دنياي فاني) باز گشت همه شما به سوي خداست و او شما را به هر چه مي‌کرده‌ايد آگاه مي‌سازد، که او از اسرار دلهاي خلق به خوبي آگاه است. (7) |
| ۞ وَإِذَا مَسَّ الْإِنْسَانَ ضُرٌّ دَعَا رَبَّهُ مُنِيبًا إِلَيْهِ ثُمَّ إِذَا خَوَّلَهُ نِعْمَةً مِنْهُ نَسِيَ مَا كَانَ يَدْعُو إِلَيْهِ مِنْ قَبْلُ وَجَعَلَ لِلَّهِ أَنْدَادًا لِيُضِلَّ عَنْ سَبِيلِهِ ۚ قُلْ تَمَتَّعْ بِكُفْرِكَ قَلِيلًا ۖ إِنَّكَ مِنْ أَصْحَابِ النَّارِ (8) |
| و (بي چاره) انسان را هر گاه فقر و مصيبت و رنجي پيش آيد در آن حال به دعا و توبه و انابه به درگاه خداي خود رود و چون نعمت و ثروتي از سوي خود به او عطا کند خدايي را که از اين پيش مي‌خواند به کلي فراموش سازد و براي خداي يکتا شريک و همتاهايي قرار دهد تا (خلق را) از راه خدا گمراه سازد. بگو: (اي نگون بخت) اندکي به کفر (و عصيان) لذّت و آسايش جو، که عاقبت از اهل آتش دوزخ خواهي بود. (8) |
| أَمَّنْ هُوَ قَانِتٌ آنَاءَ اللَّيْلِ سَاجِدًا وَقَائِمًا يَحْذَرُ الْآخِرَةَ وَيَرْجُو رَحْمَةَ رَبِّهِ ۗ قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ ۗ إِنَّمَا يَتَذَكَّرُ أُولُو الْأَلْبَابِ (9) |
| (آيا آن کس که شب و روز به کفر و عصيان مشغول است بهتر است) يا آن کس که ساعات شب را به طاعت خدا به سجود و قيام پردازد و از عذاب آخرت ترسان و به رحمت الهي اميدوار است؟ بگو: آيا آنان که اهل علم و دانشند با مردم جاهل نادان يکسانند؟ منحصرا خردمندان متذکر اين مطلبند. (9) |
| قُلْ يَا عِبَادِ الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا رَبَّكُمْ ۚ لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا فِي هَٰذِهِ الدُّنْيَا حَسَنَةٌ ۗ وَأَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةٌ ۗ إِنَّمَا يُوَفَّى الصَّابِرُونَ أَجْرَهُمْ بِغَيْرِ حِسَابٍ (10) |
| (اي رسول ما، از قول من به امت) بگو: اي بندگان من که ايمان آورده‌ايد، خدا ترس و پرهيزکار باشيد، که آنان که متّقي و نيکوکارند (علاوه بر آخرت) در دنيا (هم) نصيبشان نيکويي و خوشي است، و زمين خدا بسيار پهناور است (اگر در مکاني ايمان و حفظ تقوا مشکل شد به شهر و دياري ديگر رويد و به راه دين صبر پيشه کنيد که) البته صابران به حد کامل و بدون حساب پاداش داده خواهند شد. (10) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |