| سوره 30 | سوره مبارکه الروم | صفحه 410 |
|
| وَلَئِنْ أَرْسَلْنَا رِيحًا فَرَأَوْهُ مُصْفَرًّا لَظَلُّوا مِنْ بَعْدِهِ يَكْفُرُونَ (51) |
| و اگر باز بادي فرستيم که آن کشت سبز را زرد و پژمرده بنگرند (همه آن نعمتهاي گذشته را فراموش کنند و) به کفر (و کفران نعمت حق) بر مي‌گردند. (51) |
| فَإِنَّكَ لَا تُسْمِعُ الْمَوْتَىٰ وَلَا تُسْمِعُ الصُّمَّ الدُّعَاءَ إِذَا وَلَّوْا مُدْبِرِينَ (52) |
| پس تو (اين مردم) مرده (دل بي‌ايمان) را نتواني (سخن حقّ) بشنواني و دعوت خود را به گوش (اين) کران که (مخصوصا از تو به کبر و نخوت) رو مي‌گردانند برساني. (52) |
| وَمَا أَنْتَ بِهَادِ الْعُمْيِ عَنْ ضَلَالَتِهِمْ ۖ إِنْ تُسْمِعُ إِلَّا مَنْ يُؤْمِنُ بِآيَاتِنَا فَهُمْ مُسْلِمُونَ (53) |
| و تو مردمي را که کور (دل و کافر) هستند نتواني از ضلالتشان به راه هدايت آري، تنها تو آنان را که به آيات ما ايمان مي‌آورند و در پي آن ايمان تسليم امر ما شوند تواني (هدايت کني و سخن خدا را) به گوش هوششان برساني. (53) |
| ۞ اللَّهُ الَّذِي خَلَقَكُمْ مِنْ ضَعْفٍ ثُمَّ جَعَلَ مِنْ بَعْدِ ضَعْفٍ قُوَّةً ثُمَّ جَعَلَ مِنْ بَعْدِ قُوَّةٍ ضَعْفًا وَشَيْبَةً ۚ يَخْلُقُ مَا يَشَاءُ ۖ وَهُوَ الْعَلِيمُ الْقَدِيرُ (54) |
| خدا آن کسي است که شما را در ابتدا از جسم ضعيف (نطفه) بيافريد آن گاه پس از ضعف و ناتواني (کودکي) توانا کرد و باز از توانايي (و قواي جواني) به ضعف و سستي و پيري بر گردانيد، که او هر چه بخواهد و مشيّتش تعلق گيرد مي‌آفريند، و او دانا و تواناست. (54) |
| وَيَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ يُقْسِمُ الْمُجْرِمُونَ مَا لَبِثُوا غَيْرَ سَاعَةٍ ۚ كَذَٰلِكَ كَانُوا يُؤْفَكُونَ (55) |
| و روزي که ساعت قيامت بر پا شود بدکاران قسم ياد کنند که (در دنيا و قبر و برزخ) ساعتي بيش درنگ نکردند. همين گونه (عادتشان از ديرين بود که) از راستي و حقيقت به ناراستي و دروغ مي‌پرداختند. (55) |
| وَقَالَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَالْإِيمَانَ لَقَدْ لَبِثْتُمْ فِي كِتَابِ اللَّهِ إِلَىٰ يَوْمِ الْبَعْثِ ۖ فَهَٰذَا يَوْمُ الْبَعْثِ وَلَٰكِنَّكُمْ كُنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ (56) |
| و آنان که مقام علم و ايمان داده شده‌اند (به آن فرقه بدکار) گويند: شما تا روز قيامت که هم امروز است در کتاب خدا (يعني عالم علم خدا) مهلت يافتيد و لکن بر آن آگاه نبوديد. (56) |
| فَيَوْمَئِذٍ لَا يَنْفَعُ الَّذِينَ ظَلَمُوا مَعْذِرَتُهُمْ وَلَا هُمْ يُسْتَعْتَبُونَ (57) |
| پس در آن روز آنان که (در دنيا به خود و به خلق خدا) ستم کردند عذرشان مفيد نيفتد و از آنان نخواهند که توبه و عذرخواهي کنند. (57) |
| وَلَقَدْ ضَرَبْنَا لِلنَّاسِ فِي هَٰذَا الْقُرْآنِ مِنْ كُلِّ مَثَلٍ ۚ وَلَئِنْ جِئْتَهُمْ بِآيَةٍ لَيَقُولَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا مُبْطِلُونَ (58) |
| البته ما در اين قرآن (عظيم) براي (هدايت) مردم هر گونه مثل زديم و اگر تو بر اين مردم هر گونه معجز و آيتي بياوري باز کافران محققا (از روي عناد) خواهند گفت: شما (مسلمين و رسولتان خلق را) به باطل و اوهام مي‌خوانيد. (58) |
| كَذَٰلِكَ يَطْبَعُ اللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِ الَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ (59) |
| اين چنين خدا بر دلهاي اهل جهل (پس از اتمام حجت) مهر (شقاوت) نهد (که هيچ سخن حق را نپذيرند). (59) |
| فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ ۖ وَلَا يَسْتَخِفَّنَّكَ الَّذِينَ لَا يُوقِنُونَ (60) |
| پس تو صبر پيشه کن، که وعده خدا البته حق و حتمي است و مراقب باش که مردم بي‌علم و يقين و ايمان (مقام حلم و وقار) تو را به خفت و سبکي نکشانند.. (60) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |