| سوره 17 | سوره مبارکه الاسراء | صفحه 292 |
|
| وَمَنْ يَهْدِ اللَّهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِ ۖ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلَنْ تَجِدَ لَهُمْ أَوْلِيَاءَ مِنْ دُونِهِ ۖ وَنَحْشُرُهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَلَىٰ وُجُوهِهِمْ عُمْيًا وَبُكْمًا وَصُمًّا ۖ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ ۖ كُلَّمَا خَبَتْ زِدْنَاهُمْ سَعِيرًا (97) |
| و هر که را خدا رهنمايي کند آن کس به حقيقت هدايت يافته و هر که را به گمراهي واگذارد ديگر جز خدا هيچ (رهنما و) دوست و نگهباني بر آنها نخواهي يافت و چون روز قيامت شود بر روي صورت (بکشانيم و) کور و گنگ و کر محشورشان خواهيم کرد؛ به دوزخ مسکن کنند که هرگه آن دوزخ آتشش خاموش شود باز شديدتر بر آنها سوزان و فروزانش کنيم. (97) |
| ذَٰلِكَ جَزَاؤُهُمْ بِأَنَّهُمْ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا وَقَالُوا أَإِذَا كُنَّا عِظَامًا وَرُفَاتًا أَإِنَّا لَمَبْعُوثُونَ خَلْقًا جَدِيدًا (98) |
| اين است کيفر آن کافران چون به آيات ما کافر شدند و گفتند: آيا پس از آنکه ما استخواني پوسيده و غباري پراکنده شويم از نو باز برانگيخته مي‌شويم؟ (98) |
| ۞ أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ قَادِرٌ عَلَىٰ أَنْ يَخْلُقَ مِثْلَهُمْ وَجَعَلَ لَهُمْ أَجَلًا لَا رَيْبَ فِيهِ فَأَبَى الظَّالِمُونَ إِلَّا كُفُورًا (99) |
| آيا نديدند که آن خدايي که آسمانها و زمين را آفريد قادر است که مانند اينها را باز خلق کند و بر آنها وقت روز موعودي که بي‌شک خواهد آمد مقرر گرداند؟! (آري با اين همه آيات و حجت قاطع) باز ستمکاران جز راه کفر و عناد نپيمودند. (99) |
| قُلْ لَوْ أَنْتُمْ تَمْلِكُونَ خَزَائِنَ رَحْمَةِ رَبِّي إِذًا لَأَمْسَكْتُمْ خَشْيَةَ الْإِنْفَاقِ ۚ وَكَانَ الْإِنْسَانُ قَتُورًا (100) |
| بگو که شما اگر داراي گنجهاي رحمت (بي‌انتهاي) خداي من شويد باز هم از ترس فقر و خوف درويشي، بخل از انفاق خواهيد کرد، که انسان طبعا بسيار ممسک و بخيل است. (100) |
| وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَىٰ تِسْعَ آيَاتٍ بَيِّنَاتٍ ۖ فَاسْأَلْ بَنِي إِسْرَائِيلَ إِذْ جَاءَهُمْ فَقَالَ لَهُ فِرْعَوْنُ إِنِّي لَأَظُنُّكَ يَا مُوسَىٰ مَسْحُورًا (101) |
| و همانا ما به موسي نه آيت روشن و معجز آشکار عطا کرديم، اين حکايت را از بني اسرائيل سؤال کن که موسي بر آنها آمد، پس فرعون به او گفت: اي موسي، من تو را سحرزده (يا ساحر و سحر آموز) مي‌پندارم. (101) |
| قَالَ لَقَدْ عَلِمْتَ مَا أَنْزَلَ هَٰؤُلَاءِ إِلَّا رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ بَصَائِرَ وَإِنِّي لَأَظُنُّكَ يَا فِرْعَوْنُ مَثْبُورًا (102) |
| موسي به فرعون پاسخ داد که تو خود کاملا دانسته‌اي که اين آيات را براي هدايت و بينايي (خلق) جز خداي آسمانها و زمين نفرستاده و من اي فرعون، تو را شخصي جاهل و لايق هلاک مي‌پندارم. (102) |
| فَأَرَادَ أَنْ يَسْتَفِزَّهُمْ مِنَ الْأَرْضِ فَأَغْرَقْنَاهُ وَمَنْ مَعَهُ جَمِيعًا (103) |
| آن‌گاه فرعون اراده آن کرد که موسي و قومش را از زمين (مصر) براندازد، ما هم او و همدستانش را تمام به دريا غرق کرديم. (103) |
| وَقُلْنَا مِنْ بَعْدِهِ لِبَنِي إِسْرَائِيلَ اسْكُنُوا الْأَرْضَ فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ الْآخِرَةِ جِئْنَا بِكُمْ لَفِيفًا (104) |
| و بعد از آن بني اسرائيل را فرمان داديم که در آن زمين ساکن شويد تا از آن پس که وعده آخرت فرا رسد همه شما را باز جمعا مبعوث گردانيم (و هر کس را به کيفر و پاداش عمل خود برسانيم). (104) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |