| سوره 16 | سوره مبارکه النحل | صفحه 281 |
|
| ثُمَّ إِنَّ رَبَّكَ لِلَّذِينَ عَمِلُوا السُّوءَ بِجَهَالَةٍ ثُمَّ تَابُوا مِنْ بَعْدِ ذَٰلِكَ وَأَصْلَحُوا إِنَّ رَبَّكَ مِنْ بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَحِيمٌ (119) |
| باز هم خدا بر آنان که از روي جهالت و ناداني عمل زشتي انجام داده و سپس به درگاه او توبه کرده و (فساد آن عمل زشت را) اصلاح کنند، بعد از توبه خدا بسيار آمرزنده و مهربان است. (119) |
| إِنَّ إِبْرَاهِيمَ كَانَ أُمَّةً قَانِتًا لِلَّهِ حَنِيفًا وَلَمْ يَكُ مِنَ الْمُشْرِكِينَ (120) |
| همانا ابراهيم (خليل) امتي مطيع و فرمانبردار و يکتاپرست بود و هرگز به خداي يکتا شرک نياورد. (120) |
| شَاكِرًا لِأَنْعُمِهِ ۚ اجْتَبَاهُ وَهَدَاهُ إِلَىٰ صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ (121) |
| هميشه شکرگزار نعمتهاي خدا بود که خدا او را (به رسالت) برگزيد و به راه مستقيمش هدايت فرمود. (121) |
| وَآتَيْنَاهُ فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً ۖ وَإِنَّهُ فِي الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِينَ (122) |
| و او را در دنيا نيکويي (و سعادت) عطا کرديم و در آخرت از صالحان و نيکان خواهد بود. (122) |
| ثُمَّ أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ أَنِ اتَّبِعْ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا ۖ وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ (123) |
| آن گاه بر تو وحي کرديم که (در دعوت به خداپرستي و توحيد و بسط معارف الهي) آيين ابراهيم را تعقيب کن که پاک و يکتا پرست بود و هرگز به خداي يکتا شرک نياورد. (123) |
| إِنَّمَا جُعِلَ السَّبْتُ عَلَى الَّذِينَ اخْتَلَفُوا فِيهِ ۚ وَإِنَّ رَبَّكَ لَيَحْكُمُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فِيمَا كَانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ (124) |
| (حکم حرمت) روز شنبه تنها بر يهود که در آن راه اختلاف پيمودند (و حرمتش نگاه نداشتند) مقرر گرديد، و خداي تو البته روز قيامت در آنچه (خلق) در آن اختلاف و نزاع برپا مي‌کردند حکم خواهد کرد. (124) |
| ادْعُ إِلَىٰ سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ ۖ وَجَادِلْهُمْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ ۚ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبِيلِهِ ۖ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ (125) |
| (اي رسول ما خلق را) به حکمت (و برهان) و موعظه نيکو به راه خدايت دعوت کن و با بهترين طريق با اهل جدل مناظره کن (وظيفه تو بيش از اين نيست) که البته خداي تو (عاقبت حال) کساني را که از راه او گمراه شده و آنان را که هدايت يافته‌اند بهتر مي‌داند. (125) |
| وَإِنْ عَاقَبْتُمْ فَعَاقِبُوا بِمِثْلِ مَا عُوقِبْتُمْ بِهِ ۖ وَلَئِنْ صَبَرْتُمْ لَهُوَ خَيْرٌ لِلصَّابِرِينَ (126) |
| و اگر به شما مسلمانان کسي عقوبت و ستمي رسانيد شما بايد به قدر آن در مقابل انتقام کشيد (نه بيشتر) و اگر صبوري کنيد البته براي صابران بهتر خواهد بود. (126) |
| وَاصْبِرْ وَمَا صَبْرُكَ إِلَّا بِاللَّهِ ۚ وَلَا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَلَا تَكُ فِي ضَيْقٍ مِمَّا يَمْكُرُونَ (127) |
| و تو (اي رسول) صبر و تحمل پيشه کن که صبر تو تنها به (توفيق) خداست، و بر آنها (که ترک کفر و عناد نمي‌کنند) غمگين مشو و از مکر و حيله آنان دلتنگ مباش. (127) |
| إِنَّ اللَّهَ مَعَ الَّذِينَ اتَّقَوْا وَالَّذِينَ هُمْ مُحْسِنُونَ (128) |
| محققا خدا يار و ياور متقيان و نيکوکاران عالم است. (128) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |