| سوره 13 | سوره مبارکه الرعد | صفحه 254 |
|
| ۞ مَثَلُ الْجَنَّةِ الَّتِي وُعِدَ الْمُتَّقُونَ ۖ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ۖ أُكُلُهَا دَائِمٌ وَظِلُّهَا ۚ تِلْكَ عُقْبَى الَّذِينَ اتَّقَوْا ۖ وَعُقْبَى الْكَافِرِينَ النَّارُ (35) |
| وصف بهشتي که متقيان را وعده دادند چنان است که نهرها زير درختانش جاري است و مأکولاتش هميشگي و سايه آن برقرار است، اين بهشت سرانجام اهل تقواست و سرانجام کافران آتش دوزخ است. (35) |
| وَالَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَفْرَحُونَ بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ ۖ وَمِنَ الْأَحْزَابِ مَنْ يُنْكِرُ بَعْضَهُ ۚ قُلْ إِنَّمَا أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ اللَّهَ وَلَا أُشْرِكَ بِهِ ۚ إِلَيْهِ أَدْعُو وَإِلَيْهِ مَآبِ (36) |
| و آنان که ما بر آنها کتاب فرستاديم (يعني مؤمنان اهل کتاب و مسلمانان) به اين (کتاب با عظمت قرآن) که بر تو نازل شد بسيار خوشوقتند، و جماعتي از آنها (مانند کفار اهل کتاب و قريش) برخي آيات را انکار مي‌کنند. بگو: من مأمورم که خداي يکتا را پرستم و هرگز به او شرک نياورم، به سوي او دعوت مي‌کنم و بازگشت من به سوي اوست. (36) |
| وَكَذَٰلِكَ أَنْزَلْنَاهُ حُكْمًا عَرَبِيًّا ۚ وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءَهُمْ بَعْدَمَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ مَا لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَلِيٍّ وَلَا وَاقٍ (37) |
| و همچنين ما قرآن را کتابي با حکمت و فصاحت عربي فرستاديم، و اگر با اين علم و دانش که بر تو آمد باز پيرو ميل جاهلانه آنها شدي ديگر مدد و نگهباني از (قهر) خدا نخواهي داشت. (37) |
| وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلًا مِنْ قَبْلِكَ وَجَعَلْنَا لَهُمْ أَزْوَاجًا وَذُرِّيَّةً ۚ وَمَا كَانَ لِرَسُولٍ أَنْ يَأْتِيَ بِآيَةٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ ۗ لِكُلِّ أَجَلٍ كِتَابٌ (38) |
| و محققا ما رسولاني پيش از تو فرستاديم و براي همه آنان (مانند تو) زنان و فرزندان مقرر نموديم (يعني همه رسل بشر بودند، يکي فرشته نبود که از لوازم بشري بي‌نياز باشد) و هيچ پيغمبري را نرسد که بي اذن خدا آيت و معجزي آورد، که هر امري را وقتي معين مرقوم است. (38) |
| يَمْحُو اللَّهُ مَا يَشَاءُ وَيُثْبِتُ ۖ وَعِنْدَهُ أُمُّ الْكِتَابِ (39) |
| خدا هر چه را خواهد (از احکام يا حوادث عالم) محو و هر چه را خواهد اثبات مي‌کند و اصل کتاب (آفرينش) نزد اوست. (39) |
| وَإِنْ مَا نُرِيَنَّكَ بَعْضَ الَّذِي نَعِدُهُمْ أَوْ نَتَوَفَّيَنَّكَ فَإِنَّمَا عَلَيْكَ الْبَلَاغُ وَعَلَيْنَا الْحِسَابُ (40) |
| و اگر ما (در حيات تو) بر تو برخي از آن وعده عذابي که به کافران داديم پديدار کنيم يا آنکه (پيش از آن وقت) تو را به ديدار آخرت بريم، به هر حال بر تو تبليغ (حکم خدا) و بر ما حساب (خلق) است (و تعيين وقت عذاب و حساب يا عفو بندگان از وظايف نبوت نيست). (40) |
| أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّا نَأْتِي الْأَرْضَ نَنْقُصُهَا مِنْ أَطْرَافِهَا ۚ وَاللَّهُ يَحْكُمُ لَا مُعَقِّبَ لِحُكْمِهِ ۚ وَهُوَ سَرِيعُ الْحِسَابِ (41) |
| آيا مردم نديدند که ما (به فرستادن رسولان) عزم سرزمين (کافران جاهل) کرده و از هر طرف آن مي‌کاهيم (و بر بلاد و قدرت اهل ايمان مي‌افزاييم)؟ و تنها خداست که در جهان فرمان مي‌دهد و هيچ کس بر رد حکمش قادر نيست و اوست که در يک لحظه حساب همه خلق بي‌شمار را مي‌کند. (41) |
| وَقَدْ مَكَرَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَلِلَّهِ الْمَكْرُ جَمِيعًا ۖ يَعْلَمُ مَا تَكْسِبُ كُلُّ نَفْسٍ ۗ وَسَيَعْلَمُ الْكُفَّارُ لِمَنْ عُقْبَى الدَّارِ (42) |
| و پيش از اينان هم بسياري کافران مکرها (بر ضد رسولان) کردند (و عاقبت همه هلاک شدند) که همه مکر و تدبيرها نزد خداست، او مي‌داند هر کس به چه کار و انديشه است، و کافران به زودي خواهند يافت که عاقبت خوش و منزل سعادت براي کيست. (42) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |