| سوره 2 | سوره مبارکه البقرة | صفحه 18 |
|
| وَقَالَتِ الْيَهُودُ لَيْسَتِ النَّصَارَىٰ عَلَىٰ شَيْءٍ وَقَالَتِ النَّصَارَىٰ لَيْسَتِ الْيَهُودُ عَلَىٰ شَيْءٍ وَهُمْ يَتْلُونَ الْكِتَابَ ۗ كَذَٰلِكَ قَالَ الَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ مِثْلَ قَوْلِهِمْ ۚ فَاللَّهُ يَحْكُمُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فِيمَا كَانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ (113) |
| يهود بر اين دعويند که نصاري را از حق چيزي در دست نيست، و نصاري بر اين دعوي که يهود را از حق چيزي در دست نيست، در صورتي که هر دو گروه در خواندن کتاب آسماني يکسانند. اين گونه دعويها نظير گفتار و مجادلات مردمي است که از کتاب آسماني بي‌بهره‌اند. و خداوند در اين اختلافات روز قيامت ميان آنها حکم خواهد فرمود. (113) |
| وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ مَنَعَ مَسَاجِدَ اللَّهِ أَنْ يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ وَسَعَىٰ فِي خَرَابِهَا ۚ أُولَٰئِكَ مَا كَانَ لَهُمْ أَنْ يَدْخُلُوهَا إِلَّا خَائِفِينَ ۚ لَهُمْ فِي الدُّنْيَا خِزْيٌ وَلَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ (114) |
| و کيست ستمکارتر از آن که مردم را از ذکر نام خدا در مساجد منع کند و در خرابي آن اهتمام و کوشش نمايد؟ چنين گروه را نشايد که در مساجد مسلمين در آيند جز آنکه (بر خود) ترسان باشند. اين گروه را در دنيا ذلت و خواري نصيب است و در آخرت عذابي بزرگ. (114) |
| وَلِلَّهِ الْمَشْرِقُ وَالْمَغْرِبُ ۚ فَأَيْنَمَا تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَّهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ وَاسِعٌ عَلِيمٌ (115) |
| مشرق و مغرب هر دو ملک خداست، پس به هر طرف روي کنيد به سوي خدا روي آورده‌ايد، که خدا (به همه جا) محيط و (به هر چيز) داناست. (115) |
| وَقَالُوا اتَّخَذَ اللَّهُ وَلَدًا ۗ سُبْحَانَهُ ۖ بَلْ لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ كُلٌّ لَهُ قَانِتُونَ (116) |
| گروهي گفتند: خدا داراي فرزند است. او پاک و منزه از آن است، بلکه هر چه در آسمانها و زمين است ملک اوست و همه فرمانبردار اويند. (116) |
| بَدِيعُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ وَإِذَا قَضَىٰ أَمْرًا فَإِنَّمَا يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ (117) |
| او آفريننده آسمانها و زمين است و چون اراده آفريدن چيزي کند، به محض آنکه گويد: موجود باش، موجود خواهد شد. (117) |
| وَقَالَ الَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ لَوْلَا يُكَلِّمُنَا اللَّهُ أَوْ تَأْتِينَا آيَةٌ ۗ كَذَٰلِكَ قَالَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ مِثْلَ قَوْلِهِمْ ۘ تَشَابَهَتْ قُلُوبُهُمْ ۗ قَدْ بَيَّنَّا الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يُوقِنُونَ (118) |
| مردم نادان اعتراض کردند که چرا خداوند با ما سخن نگويد، يا معجزه‌اي (و کتابي مطابق ميل ما) بر ما نمي‌آيد؟ پيشينيان هم به مانند اينان (به ناداني) چنين سخنان مي‌گفتند؛ دلهاشان (در نافهمي) به هم شبيه است. ما ادلّه رسالت را براي اهل يقين روشن گردانيديم. (118) |
| إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ بِالْحَقِّ بَشِيرًا وَنَذِيرًا ۖ وَلَا تُسْأَلُ عَنْ أَصْحَابِ الْجَحِيمِ (119) |
| (اي پيغمبر) ما تو را به حق فرستاديم که مردم را (به نعمت بهشت) مژده دهي و (از عذاب جهنم) بترساني، و تو مسئول کافران که به راه جهنم رفتند نيستي. (119) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |