| سوره 2 | سوره مبارکه البقرة | صفحه 24 |
|
| وَلَا تَقُولُوا لِمَنْ يُقْتَلُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتٌ ۚ بَلْ أَحْيَاءٌ وَلَٰكِنْ لَا تَشْعُرُونَ (154) |
| و به آنان که در راه خدا کشته مي شوند مرده نگوييد، بلکه [در عالم برزخ] داراي حيات اند، ولي شما [کيفيت آن حيات را] درک نمي کنيد. (154) |
| وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ ۗ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ (155) |
| و بي ترديد شما را به چيزي اندک از ترس و گرسنگي و کاهش بخشي از اموال و کسان و محصولات [نباتي يا ثمرات باغ زندگي از زن و فرزند] آزمايش مي کنيم. و صبرکنندگان را بشارت ده. (155) |
| الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ (156) |
| همان کساني که چون بلا و آسيبي به آنان رسد گويند: ما مملوک خداييم و يقيناً به سوي او بازمي گرديم. (156) |
| أُولَٰئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَوَاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ (157) |
| آنانند که درودها و رحمتي از سوي پروردگارشان بر آنان است و آنانند که هدايت يافته اند. (157) |
| ۞ إِنَّ الصَّفَا وَالْمَرْوَةَ مِنْ شَعَائِرِ اللَّهِ ۖ فَمَنْ حَجَّ الْبَيْتَ أَوِ اعْتَمَرَ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْهِ أَنْ يَطَّوَّفَ بِهِمَا ۚ وَمَنْ تَطَوَّعَ خَيْرًا فَإِنَّ اللَّهَ شَاكِرٌ عَلِيمٌ (158) |
| بي ترديد صفا و مروه از نشانه هاي خداست؛ پس کسي که حج خانه کعبه کند، يا عمره انجام دهد، بر او گناهي نيست که بر آن دو طواف کند. و کسي که [به خواست خودش افزون بر واجبات] کار نيکي [چون طواف و سعي مستحب] انجام دهد، بدون ترديد خدا [در برابر عمل او] پاداش دهنده و [به کار وحال او] داناست. (158) |
| إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنْزَلْنَا مِنَ الْبَيِّنَاتِ وَالْهُدَىٰ مِنْ بَعْدِ مَا بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِي الْكِتَابِ ۙ أُولَٰئِكَ يَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَيَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ (159) |
| يقيناً کساني که آنچه را ما از دلايل آشکار و [وسيله] هدايت نازل کرديم، پس از آنکه همه آن را در کتاب [تورات و انجيل] براي مردم روشن ساختيم، پنهان مي کنند [تا مردم به قرآن و پيامبر ايمان نياورند] خدا لعنتشان مي کند، و لعنت کنندگان هم لعنتشان مي کنند. (159) |
| إِلَّا الَّذِينَ تَابُوا وَأَصْلَحُوا وَبَيَّنُوا فَأُولَٰئِكَ أَتُوبُ عَلَيْهِمْ ۚ وَأَنَا التَّوَّابُ الرَّحِيمُ (160) |
| مگر کساني که توبه کردند، و [مفاسد خود را] اصلاح نمودند، و [آنچه را پنهان کرده بودند] براي مردم روشن ساختند، پس توبه آنان را مي پذيرم؛ زيرا من بسيار توبه پذير و مهربانم. (160) |
| إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَمَاتُوا وَهُمْ كُفَّارٌ أُولَٰئِكَ عَلَيْهِمْ لَعْنَةُ اللَّهِ وَالْمَلَائِكَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ (161) |
| قطعاً کساني که کافر شدند، و در حال کفر از دنيا رفتند، لعنت خدا و فرشتگان و همه مردم بر آنان است. (161) |
| خَالِدِينَ فِيهَا ۖ لَا يُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذَابُ وَلَا هُمْ يُنْظَرُونَ (162) |
| در آن لعنت جاودانه اند، نه عذاب از آنان سبک شود و نه مهلتشان دهند [تا عذر خواهي کنند]. (162) |
| وَإِلَٰهُكُمْ إِلَٰهٌ وَاحِدٌ ۖ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ الرَّحْمَٰنُ الرَّحِيمُ (163) |
| و خداي شما خداي يگانه است، جز او خدايي نيست، رحمتش بي اندازه و مهرباني اش هميشگي است. (163) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |