| سوره 9 | سوره مبارکه التوبة | صفحه 206 |
|
| وَعَلَى الثَّلَاثَةِ الَّذِينَ خُلِّفُوا حَتَّىٰ إِذَا ضَاقَتْ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ وَضَاقَتْ عَلَيْهِمْ أَنْفُسُهُمْ وَظَنُّوا أَنْ لَا مَلْجَأَ مِنَ اللَّهِ إِلَّا إِلَيْهِ ثُمَّ تَابَ عَلَيْهِمْ لِيَتُوبُوا ۚ إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ (118) |
| و بر آن سه تن نيز که واپس نهاده شدند و با پيامبر به جنگ تبوک نرفتند با رحمت خود روى کرد ; چنين بود که به سبب اين گناهشان اَحَدى حتى کسانشان با آنان معاشرت نکردند تا اين که زمين با همه فراخى اش بر آنان تنگ شد و از شدّت اندوه جان هايشان بر آنان تنگى کرد و دريافتند که از جانب خدا پناهى جز اين ندارند که به او روى آورند ; سپس خدا با رحمت خود به آنان روى کرد تا از گناه خويش توبه کنند ; به يقين خداوند پذيرنده توبه بندگان است و رحمت خود را از مؤمنان دريغ نمى کند . (118) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَكُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ (119) |
| اى کسانى که ايمان آورده ايد ، از خدا پروا کنيد و با کسانى باشيد که در گفتار و عقيده راستگويند . (119) |
| مَا كَانَ لِأَهْلِ الْمَدِينَةِ وَمَنْ حَوْلَهُمْ مِنَ الْأَعْرَابِ أَنْ يَتَخَلَّفُوا عَنْ رَسُولِ اللَّهِ وَلَا يَرْغَبُوا بِأَنْفُسِهِمْ عَنْ نَفْسِهِ ۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ لَا يُصِيبُهُمْ ظَمَأٌ وَلَا نَصَبٌ وَلَا مَخْمَصَةٌ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلَا يَطَئُونَ مَوْطِئًا يَغِيظُ الْكُفَّارَ وَلَا يَنَالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَيْلًا إِلَّا كُتِبَ لَهُمْ بِهِ عَمَلٌ صَالِحٌ ۚ إِنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ (120) |
| مردم مدينه و باديه نشينان پيرامونشان حق ندارند از همگامى با رسول خدا باز بمانند و نبايد به خود بپردازند و در خوشى به سر برند و او را در خطرها واگذارند . اين تکليف در برابر اين است که هيچ تشنگى و رنج و گرسنگى در راه خدا به آنان نمى رسد و در هيچ سرزمينى که کافران را به خشم مى آورد گام نمى نهند و از هيچ دشمنى غنيمتى به دست نمى آورند مگر اين که براى آنان در برابر هر يک از آنها عملى شايسته نوشته مى شود و پاداش آن را مى بينند ، چرا که آنان نيکوکارند و خدا پاداش نيکوکاران را تباه نمى کند . (120) |
| وَلَا يُنْفِقُونَ نَفَقَةً صَغِيرَةً وَلَا كَبِيرَةً وَلَا يَقْطَعُونَ وَادِيًا إِلَّا كُتِبَ لَهُمْ لِيَجْزِيَهُمُ اللَّهُ أَحْسَنَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (121) |
| هيچ هزينه اى را ـ کم يا زياد ـ در اين راه متحمل نمى شوند و هيچ واديى را نمى پيمايند مگر اين که براى آنان نوشته مى شود ، تا خدا اعمال نيکشان را بر پايه بهترين عملى که کرده اند به آنان پاداش دهد . (121) |
| ۞ وَمَا كَانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنْفِرُوا كَافَّةً ۚ فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَلِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ (122) |
| مؤمنان وظيفه ندارند که همه رهسپار ميدان هاى نبرد شوند و از دستيابى به دانش باز مانند پس چرا از هر فرقه اى گروهى نزد پيامبر نمى روند تا دانش دين بياموزند و هنگامى که به سوى قومشان بازگشتند آنان را از مخالفت با احکام الهى هشدار دهند ، باشد که آنان بترسند ؟ (122) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |