| سوره 5 | سوره مبارکه المائدة | صفحه 127 |
|
| قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ اللَّهُمَّ رَبَّنَا أَنْزِلْ عَلَيْنَا مَائِدَةً مِنَ السَّمَاءِ تَكُونُ لَنَا عِيدًا لِأَوَّلِنَا وَآخِرِنَا وَآيَةً مِنْكَ ۖ وَارْزُقْنَا وَأَنْتَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ (114) |
| عيسى پسر مريم گفت : خداوندا ، پروردگارا ، از آسمان مائده اى بر ما فروفرست تا براى ما عيدى باشد هم براى نخستين گروه امّت ما و هم براى آخرين گروه امّتمان و نيز نشانه اى از جانب تو باشد ، و بدين وسيله به ما روزى ده که تو بهترين روزى دهندگانى . (114) |
| قَالَ اللَّهُ إِنِّي مُنَزِّلُهَا عَلَيْكُمْ ۖ فَمَنْ يَكْفُرْ بَعْدُ مِنْكُمْ فَإِنِّي أُعَذِّبُهُ عَذَابًا لَا أُعَذِّبُهُ أَحَدًا مِنَ الْعَالَمِينَ (115) |
| خدا گفت : من آن را بر شما فرو خواهم فرستاد ، اما هر کس از شما پس از آن کفر ورزد ، او را به گونه اى از عذاب کيفر مى کنم که هيچ يک از جهانيان را آن گونه کيفر نکرده ام . (115) |
| وَإِذْ قَالَ اللَّهُ يَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ أَأَنْتَ قُلْتَ لِلنَّاسِ اتَّخِذُونِي وَأُمِّيَ إِلَٰهَيْنِ مِنْ دُونِ اللَّهِ ۖ قَالَ سُبْحَانَكَ مَا يَكُونُ لِي أَنْ أَقُولَ مَا لَيْسَ لِي بِحَقٍّ ۚ إِنْ كُنْتُ قُلْتُهُ فَقَدْ عَلِمْتَهُ ۚ تَعْلَمُ مَا فِي نَفْسِي وَلَا أَعْلَمُ مَا فِي نَفْسِكَ ۚ إِنَّكَ أَنْتَ عَلَّامُ الْغُيُوبِ (116) |
| و ياد کن هنگامى را که خدا به عيسى مى گويد : اى عيسى پسر مريم ، آيا تو به مردم گفتى که غير از خدا من و مادرم را معبود خويش گيريد ؟ عيسى مى گويد : تو پيراسته اى از اين که شريکى داشته باشى ! مرا نرسد که چيزى بگويم که سزاوار من نيست . اگر آن را گفته بودم قطعاً تو آن را مى دانستى . تو آنچه را که در ذات من است مى دانى و من آنچه را که در ذات توست نمى دانم ، چرا که فقط تو به همه نهان ها دانايى . (116) |
| مَا قُلْتُ لَهُمْ إِلَّا مَا أَمَرْتَنِي بِهِ أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ رَبِّي وَرَبَّكُمْ ۚ وَكُنْتُ عَلَيْهِمْ شَهِيدًا مَا دُمْتُ فِيهِمْ ۖ فَلَمَّا تَوَفَّيْتَنِي كُنْتَ أَنْتَ الرَّقِيبَ عَلَيْهِمْ ۚ وَأَنْتَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ (117) |
| به آنان چيزى جز آنچه مرا بدان فرمان دادى نگفتم ، به آنان گفتم : خدا را که پروردگار من و پروردگار شماست بپرستيد ; و تا هنگامى که در ميانشان بودم بر اعمالشان گواه بودم ، و چون مرا برگرفتى ، تو خود بر کارهايشان نگهبان بودى ، و تو بر هر چيز گواهى . (117) |
| إِنْ تُعَذِّبْهُمْ فَإِنَّهُمْ عِبَادُكَ ۖ وَإِنْ تَغْفِرْ لَهُمْ فَإِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (118) |
| اگر عذابشان کنى آنان بندگان تواَند و اختيار کارشان با توست ، و اگر آنان را بيامرزى کسى حق ندارد بر تو ايراد گيرد ، زيرا شکست در تو راه ندارد و کارهاى تو همه از روى حکمت است . (118) |
| قَالَ اللَّهُ هَٰذَا يَوْمُ يَنْفَعُ الصَّادِقِينَ صِدْقُهُمْ ۚ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا ۚ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ ۚ ذَٰلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (119) |
| آن روز خدا به عيسى مى گويد : تو از راستگويانى و امروز روزى است که راستگويان را راستى شان سود مى دهد ; براى آنان بوستان هايى است پر درخت که از زير آنها جوى ها روان است و براى هميشه در آن ماندگارند . خدا از آنان خشنود است و آنان نيز از خدا خشنودند . اين است سعادت بزرگ . (119) |
| لِلَّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا فِيهِنَّ ۚ وَهُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ (120) |
| فرمانروايى آسمان ها و زمين و آنچه در آنهاست از آنِ خداست ، و او بر هر کارى تواناست . (120) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |