| سوره 13 | سوره مبارکه الرعد | صفحه 252 |
|
| ۞ أَفَمَنْ يَعْلَمُ أَنَّمَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ الْحَقُّ كَمَنْ هُوَ أَعْمَىٰ ۚ إِنَّمَا يَتَذَكَّرُ أُولُو الْأَلْبَابِ (19) |
| پس آيا کسى که مى داند آنچه از ناحيه پروردگارت بر تو نازل شده سراسر حق است ، مانند کسى است که او نابيناست؟ تنها صاحب خردان درمى يابند. (19) |
| الَّذِينَ يُوفُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَلَا يَنْقُضُونَ الْمِيثَاقَ (20) |
| کسانى اند که به عهد خدا وفا مى کنند و پيمان را نمى شکنند. (20) |
| وَالَّذِينَ يَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَيَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَيَخَافُونَ سُوءَ الْحِسَابِ (21) |
| و کسانى اند که پيوند مى دهند آنچه را که خداوند بدان فرمان داده که پيوند داشته و برقرار باشد و از [هيبت و عظمت] پروردگارشان مى هراسند و از حسابرسى ناگوار مى ترسند. (21) |
| وَالَّذِينَ صَبَرُوا ابْتِغَاءَ وَجْهِ رَبِّهِمْ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَنْفَقُوا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرًّا وَعَلَانِيَةً وَيَدْرَءُونَ بِالْحَسَنَةِ السَّيِّئَةَ أُولَٰئِكَ لَهُمْ عُقْبَى الدَّارِ (22) |
| و کسانى اند که براى نيل به خشنودى پروردگارشان ، شکيبايى کردند و نماز را به پا داشتند و از آنچه روزى آنان کرديم در نهان و آشکار انفاق کردند و با خوبى بدى را مى زدايند. اينانند که فرجام اين ديار از آن ايشان است. (22) |
| جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَهَا وَمَنْ صَلَحَ مِنْ آبَائِهِمْ وَأَزْوَاجِهِمْ وَذُرِّيَّاتِهِمْ ۖ وَالْمَلَائِكَةُ يَدْخُلُونَ عَلَيْهِمْ مِنْ كُلِّ بَابٍ (23) |
| [همان] بهشتهاى عدن که در آنها وارد مى شوند و [با ايشانند] کسانى از پدرانشان و همسرانشانو فرزندان و نسلشان که درستکارند و فرشتگان از هر درى بر آنان درآيند; (23) |
| سَلَامٌ عَلَيْكُمْ بِمَا صَبَرْتُمْ ۚ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ (24) |
| [با اين سخن و تهنيت که:] <سلام بر شما باد ، از آن رو که شکيبايى کرديد>. پس چه نيکوست فرجام اين ديار. (24) |
| وَالَّذِينَ يَنْقُضُونَ عَهْدَ اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مِيثَاقِهِ وَيَقْطَعُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَيُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ ۙ أُولَٰئِكَ لَهُمُ اللَّعْنَةُ وَلَهُمْ سُوءُ الدَّارِ (25) |
| و کسانى که عهد خداوند را پس از استوار کردنش مى شکنند و آنچه را خداوند بدان فرمان داده - که پيوند داشته و برقرار باشد - مى گسلند و در زمين فساد مى کنند ، اينانند که لعنت بر آنهاست و ناگوارى اين ديار از آنِ ايشان است. (25) |
| اللَّهُ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَقْدِرُ ۚ وَفَرِحُوا بِالْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا فِي الْآخِرَةِ إِلَّا مَتَاعٌ (26) |
| خداوند ، روزى را براى هر کس که بخواهد توسعه مى دهد و [يا] تنگ مى گيرد و [گروهى ]به زندگانى دنيا شادمانى کرده اند ; حال آنکه زندگانى دنيا در قياس با آخرت جز بهره اى [اندک ]نيست. (26) |
| وَيَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّهِ ۗ قُلْ إِنَّ اللَّهَ يُضِلُّ مَنْ يَشَاءُ وَيَهْدِي إِلَيْهِ مَنْ أَنَابَ (27) |
| و کسانى که کافر شدند ، مى گويند: <چرا از ناحيه پروردگارش نشانه اى بر او فرو فرستاده نشد؟> بگو: <همانا خداوند گمراه مى کند هر کس را که بخواهد و به سوى خويش هدايت مى کند کسى را که [به درگاه او ]گرايش داشته باشد>. (27) |
| الَّذِينَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ ۗ أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ (28) |
| [همان] کسانى که ايمان آورده اند و دلهايشان با ياد خدا آرام و قرار مى گيرد. بدانيد دلها فقط با ياد خدا آرامش و قرار مى گيرد. (28) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |