| سوره 12 | سوره مبارکه يوسف | صفحه 248 |
|
| وَمَا تَسْأَلُهُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۚ إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعَالَمِينَ (104) |
| و حال اينکه از ايشان هيچ مزدى براى آن (ابلاغ قرآن) درخواست نمى کنى. آن نيست جز دانشى به ياد ماندنى براى تمام مردم. (104) |
| وَكَأَيِّنْ مِنْ آيَةٍ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ يَمُرُّونَ عَلَيْهَا وَهُمْ عَنْهَا مُعْرِضُونَ (105) |
| و بسيار نشانه در آسمانها و زمين هست که بر آنها مى گذرند در حالى که ايشان از آنها روى گردانند. (105) |
| وَمَا يُؤْمِنُ أَكْثَرُهُمْ بِاللَّهِ إِلَّا وَهُمْ مُشْرِكُونَ (106) |
| و بيشتر آنان به خدا ايمان نمى آورند، مگر اينکه ايشان [براى خدا] شريک قائلند. (106) |
| أَفَأَمِنُوا أَنْ تَأْتِيَهُمْ غَاشِيَةٌ مِنْ عَذَابِ اللَّهِ أَوْ تَأْتِيَهُمُ السَّاعَةُ بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ (107) |
| پس آيا ايمن شده اند از اينکه فراگيرنده اى از عذاب خدا بيايدشان يا ناگهان قيامت آنان را فرا رسد ، در حالى که توجّه ندارند؟ (107) |
| قُلْ هَٰذِهِ سَبِيلِي أَدْعُو إِلَى اللَّهِ ۚ عَلَىٰ بَصِيرَةٍ أَنَا وَمَنِ اتَّبَعَنِي ۖ وَسُبْحَانَ اللَّهِ وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِكِينَ (108) |
| بگو: <اين راه من است ، به سوى خدا فرا مى خوانم. من و کسانى که پيرويم کرده اند ، بر حجّت روشنى هستيم و خداوند را منزّه مى دانم و من از مشرکان نيستم>. (108) |
| وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِكَ إِلَّا رِجَالًا نُوحِي إِلَيْهِمْ مِنْ أَهْلِ الْقُرَىٰ ۗ أَفَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ ۗ وَلَدَارُ الْآخِرَةِ خَيْرٌ لِلَّذِينَ اتَّقَوْا ۗ أَفَلَا تَعْقِلُونَ (109) |
| و به رسالت نفرستاديم پيش از تو مگر مردانى از اهل همين آباديها که به آنان وحى مى کرديم. پس آيا در زمين گذر نکرده اند تا ببينند فرجام کسانى که پيش از آنان مى زيستند چگونه بود؟ و حقّاً سراى آخرت براى کسانى که تقوا پيشه کردند ، بهتر است؟ پس آيا نمى فهميد؟ (109) |
| حَتَّىٰ إِذَا اسْتَيْأَسَ الرُّسُلُ وَظَنُّوا أَنَّهُمْ قَدْ كُذِبُوا جَاءَهُمْ نَصْرُنَا فَنُجِّيَ مَنْ نَشَاءُ ۖ وَلَا يُرَدُّ بَأْسُنَا عَنِ الْقَوْمِ الْمُجْرِمِينَ (110) |
| تا وقتى که آن رسولان نوميد شدند و [امتشان] مطمئن گشتند که حتماً به ايشان دروغ گفته شده است ، يارى ما به سراغشان آمد. آن گاه کسانى را که خواستيم نجات داده شدند و عذاب ما از مردم گنهکار برگردانده نمى شود. (110) |
| لَقَدْ كَانَ فِي قَصَصِهِمْ عِبْرَةٌ لِأُولِي الْأَلْبَابِ ۗ مَا كَانَ حَدِيثًا يُفْتَرَىٰ وَلَٰكِنْ تَصْدِيقَ الَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ وَتَفْصِيلَ كُلِّ شَيْءٍ وَهُدًى وَرَحْمَةً لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ (111) |
| به راستى در داستان آنان ، درس عبرتى براى خردمندان هست. [قرآن ]سخنى نيست که به دروغ بافته شود ، بلکه تأييد کننده است آنچه (کتابهاى آسمانى) را که پيش از آن بوده و بيانگر هر چيزى است و براى گروهى که ايمان مى آورند راهنما و رحمت است. (111) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |