| سوره 44 | سوره مبارکه الدخان | صفحه 497 |
|
| وَأَنْ لَا تَعْلُوا عَلَى اللَّهِ ۖ إِنِّي آتِيكُمْ بِسُلْطَانٍ مُبِينٍ (19) |
| و بر خدا برترى مجوييد که من براى شما حجتى آشکار آورده‌ام. (19) |
| وَإِنِّي عُذْتُ بِرَبِّي وَرَبِّكُمْ أَنْ تَرْجُمُونِ (20) |
| و من به پروردگار خود و پروردگار شما پناه مى‌برم از اينکه مرا سنگباران کنيد. (20) |
| وَإِنْ لَمْ تُؤْمِنُوا لِي فَاعْتَزِلُونِ (21) |
| و اگر به من ايمان نمى‌آوريد، پس، از من کناره گيريد.» (21) |
| فَدَعَا رَبَّهُ أَنَّ هَٰؤُلَاءِ قَوْمٌ مُجْرِمُونَ (22) |
| پس پروردگار خود را خواند که: «اينها مردمى گناهکارند.» (22) |
| فَأَسْرِ بِعِبَادِي لَيْلًا إِنَّكُمْ مُتَّبَعُونَ (23) |
| [فرمود:] «بندگانم را شبانه ببر، زيرا شما مورد تعقيب واقع خواهيد شد. (23) |
| وَاتْرُكِ الْبَحْرَ رَهْوًا ۖ إِنَّهُمْ جُنْدٌ مُغْرَقُونَ (24) |
| و دريا را هنگامى که آرام است پشت سر بگذار، که آنان سپاهى غرق‌شدنى‌اند.» (24) |
| كَمْ تَرَكُوا مِنْ جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ (25) |
| [وه،] چه باغها و چشمه‌سارانى [که آنها بعد از خود] بر جاى نهادند، (25) |
| وَزُرُوعٍ وَمَقَامٍ كَرِيمٍ (26) |
| و کشتزارها و جايگاه‌هاى نيکو، (26) |
| وَنَعْمَةٍ كَانُوا فِيهَا فَاكِهِينَ (27) |
| و نعمتى که از آن برخوردار بودند. (27) |
| كَذَٰلِكَ ۖ وَأَوْرَثْنَاهَا قَوْمًا آخَرِينَ (28) |
| [آرى،] اين چنين [بود] و آنها را به مردمى ديگر ميراث داديم. (28) |
| فَمَا بَكَتْ عَلَيْهِمُ السَّمَاءُ وَالْأَرْضُ وَمَا كَانُوا مُنْظَرِينَ (29) |
| و آسمان و زمين بر آنان زارى نکردند و مهلت نيافتند. (29) |
| وَلَقَدْ نَجَّيْنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ مِنَ الْعَذَابِ الْمُهِينِ (30) |
| و به راستى، فرزندان اسرائيل را از عذاب خفت‌آور رهانيديم: (30) |
| مِنْ فِرْعَوْنَ ۚ إِنَّهُ كَانَ عَالِيًا مِنَ الْمُسْرِفِينَ (31) |
| از [دست] فرعون که متکبّرى از افراطکاران بود. (31) |
| وَلَقَدِ اخْتَرْنَاهُمْ عَلَىٰ عِلْمٍ عَلَى الْعَالَمِينَ (32) |
| و قطعاً آنان را دانسته بر مردم جهان ترجيح داديم. (32) |
| وَآتَيْنَاهُمْ مِنَ الْآيَاتِ مَا فِيهِ بَلَاءٌ مُبِينٌ (33) |
| و از نشانه‌ها [ى الهى] آنچه را که در آن آزمايشى آشکار بود، بديشان داديم. (33) |
| إِنَّ هَٰؤُلَاءِ لَيَقُولُونَ (34) |
| هر آينه اين [کافران] مى‌گويند: (34) |
| إِنْ هِيَ إِلَّا مَوْتَتُنَا الْأُولَىٰ وَمَا نَحْنُ بِمُنْشَرِينَ (35) |
| «جز مرگ نخستين، ديگر [واقعه‌اى] نيست و ما زنده‌شدنى نيستيم. (35) |
| فَأْتُوا بِآبَائِنَا إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (36) |
| اگر راست مى‌گوييد، پس پدران ما را [باز] آوريد. (36) |
| أَهُمْ خَيْرٌ أَمْ قَوْمُ تُبَّعٍ وَالَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ أَهْلَكْنَاهُمْ ۖ إِنَّهُمْ كَانُوا مُجْرِمِينَ (37) |
| آيا ايشان بهترند يا قوم «تُبّع» و کسانى که پيش از آنها بودند؟ آنها را هلاک کرديم، زيرا که گنهکار بودند. (37) |
| وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا لَاعِبِينَ (38) |
| و آسمانها و زمين و آنچه را که ميان آن دو است به بازى نيافريده‌ايم؛ (38) |
| مَا خَلَقْنَاهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (39) |
| آنها را جز به حق نيافريده‌ايم، ليکن بيشترشان نمى‌دانند. (39) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |