| سوره 17 | سوره مبارکه الاسراء | صفحه 292 |
|
| وَمَنْ يَهْدِ اللَّهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِ ۖ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلَنْ تَجِدَ لَهُمْ أَوْلِيَاءَ مِنْ دُونِهِ ۖ وَنَحْشُرُهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَلَىٰ وُجُوهِهِمْ عُمْيًا وَبُكْمًا وَصُمًّا ۖ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ ۖ كُلَّمَا خَبَتْ زِدْنَاهُمْ سَعِيرًا (97) |
| و هر که را خدا هدايت کند او رهيافته است، و هر که را گمراه سازد، در برابر او براى آنان هرگز دوستانى نيابى، و روز قيامت آنها را کور و لال و کر، به روى چهره‌شان درافتاده، برخواهيم انگيخت: جايگاهشان دوزخ است. هر بار که آتش آن فرو نشيند، شراره‌اى [تازه] برايشان مى‌افزاييم. (97) |
| ذَٰلِكَ جَزَاؤُهُمْ بِأَنَّهُمْ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا وَقَالُوا أَإِذَا كُنَّا عِظَامًا وَرُفَاتًا أَإِنَّا لَمَبْعُوثُونَ خَلْقًا جَدِيدًا (98) |
| جزاى آنها اين است، چرا که آيات ما را انکار کردند و گفتند: «آيا وقتى ما استخوان و خاک شديم [باز] در آفرينشى جديد برانگيخته خواهيم شد؟» (98) |
| ۞ أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ قَادِرٌ عَلَىٰ أَنْ يَخْلُقَ مِثْلَهُمْ وَجَعَلَ لَهُمْ أَجَلًا لَا رَيْبَ فِيهِ فَأَبَى الظَّالِمُونَ إِلَّا كُفُورًا (99) |
| آيا ندانستند که خدايى که آسمانها و زمين را آفريده، تواناست که مانند آنان را بيافريند و [همان خداست که] برايشان زمانى مقرر فرموده که در آن هيچ شکى نيست؟ و[لى] ستمگران جز انکار [چيزى را ]نپذيرفتند. (99) |
| قُلْ لَوْ أَنْتُمْ تَمْلِكُونَ خَزَائِنَ رَحْمَةِ رَبِّي إِذًا لَأَمْسَكْتُمْ خَشْيَةَ الْإِنْفَاقِ ۚ وَكَانَ الْإِنْسَانُ قَتُورًا (100) |
| بگو: «اگر شما مالک گنجينه‌هاى رحمت پروردگارم بوديد، باز هم از بيم خرج کردن قطعاً امساک مى‌ورزيديد، و انسان همواره بخيل است.» (100) |
| وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَىٰ تِسْعَ آيَاتٍ بَيِّنَاتٍ ۖ فَاسْأَلْ بَنِي إِسْرَائِيلَ إِذْ جَاءَهُمْ فَقَالَ لَهُ فِرْعَوْنُ إِنِّي لَأَظُنُّكَ يَا مُوسَىٰ مَسْحُورًا (101) |
| و در حقيقت، ما به موسى نُه نشانه آشکار داديم. -پس، از فرزندان اسرائيل بپرس- آنگاه که نزد آنان آمد، و فرعون به او گفت: «اى موسى، من جداً تو را افسون‌شده مى‌پندارم.» (101) |
| قَالَ لَقَدْ عَلِمْتَ مَا أَنْزَلَ هَٰؤُلَاءِ إِلَّا رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ بَصَائِرَ وَإِنِّي لَأَظُنُّكَ يَا فِرْعَوْنُ مَثْبُورًا (102) |
| گفت: «قطعاً مى‌دانى که اين [نشانه‌ها] را که باعث بينشهاست، جز پروردگار آسمانها و زمين نازل نکرده است، و راستى اى فرعون، تو را تباه شده مى‌پندارم.» (102) |
| فَأَرَادَ أَنْ يَسْتَفِزَّهُمْ مِنَ الْأَرْضِ فَأَغْرَقْنَاهُ وَمَنْ مَعَهُ جَمِيعًا (103) |
| پس [فرعون] تصميم گرفت که آنان را از سرزمين [مصر] برکَند، پس او و هر که را با وى بود همه را غرق کرديم. (103) |
| وَقُلْنَا مِنْ بَعْدِهِ لِبَنِي إِسْرَائِيلَ اسْكُنُوا الْأَرْضَ فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ الْآخِرَةِ جِئْنَا بِكُمْ لَفِيفًا (104) |
| و پس از او به فرزندان اسرائيل گفتيم: «در اين سرزمين ساکن شويد، پس چون وعده آخرت فرا رسد شما را همه با هم محشور مى‌کنيم.» (104) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |