| سوره 7 | سوره مبارکه الاعراف | صفحه 155 |
|
| قَالَ ادْخُلُوا فِي أُمَمٍ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِكُمْ مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ فِي النَّارِ ۖ كُلَّمَا دَخَلَتْ أُمَّةٌ لَعَنَتْ أُخْتَهَا ۖ حَتَّىٰ إِذَا ادَّارَكُوا فِيهَا جَمِيعًا قَالَتْ أُخْرَاهُمْ لِأُولَاهُمْ رَبَّنَا هَٰؤُلَاءِ أَضَلُّونَا فَآتِهِمْ عَذَابًا ضِعْفًا مِنَ النَّارِ ۖ قَالَ لِكُلٍّ ضِعْفٌ وَلَٰكِنْ لَا تَعْلَمُونَ (38) |
| مى‌فرمايد: «در ميان امّتهايى از جنّ و انس، که پيش از شما بوده‌اند، داخل آتش شويد.» هر بار که امّتى [در آتش] درآيد، همکيشان خود را لعنت کند، تا وقتى که همگى در آن به هم پيوندند؛ [آنگاه] پيروانشان در باره پيشوايانشان مى‌گويند: «پروردگارا، اينان ما را گمراه کردند، پس دو برابر عذاب آتش به آنان بده.» [خدا] مى‌فرمايد: «براى هر کدام [عذاب] دو چندان است ولى شما نمى‌دانيد.» (38) |
| وَقَالَتْ أُولَاهُمْ لِأُخْرَاهُمْ فَمَا كَانَ لَكُمْ عَلَيْنَا مِنْ فَضْلٍ فَذُوقُوا الْعَذَابَ بِمَا كُنْتُمْ تَكْسِبُونَ (39) |
| و پيشوايانشان به پيروانشان مى‌گويند: «شما را بر ما امتيازى نيست. پس به سزاى آنچه به دست مى‌آورديد عذاب را بچشيد.» (39) |
| إِنَّ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا وَاسْتَكْبَرُوا عَنْهَا لَا تُفَتَّحُ لَهُمْ أَبْوَابُ السَّمَاءِ وَلَا يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ حَتَّىٰ يَلِجَ الْجَمَلُ فِي سَمِّ الْخِيَاطِ ۚ وَكَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُجْرِمِينَ (40) |
| در حقيقت، کسانى که آيات ما را دروغ شمردند و از [پذيرفتن] آنها تکبّر ورزيدند، درهاى آسمان را برايشان نمى‌گشايند و در بهشت درنمى‌آيند مگر آنکه شتر در سوراخ سوزن داخل شود. و بدينسان بزهکاران را کيفر مى‌دهيم. (40) |
| لَهُمْ مِنْ جَهَنَّمَ مِهَادٌ وَمِنْ فَوْقِهِمْ غَوَاشٍ ۚ وَكَذَٰلِكَ نَجْزِي الظَّالِمِينَ (41) |
| براى آنان از جهنّم بسترى و از بالايشان پوششهاست، و اين گونه بيدادگران را سزا مى‌دهيم. (41) |
| وَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَا نُكَلِّفُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا أُولَٰئِكَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ ۖ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ (42) |
| و کسانى که ايمان آورده و کارهاى شايسته کرده‌اند -هيچ کسى را جز به قدر توانش تکليف نمى‌کنيم- آنان همدم بهشتند [که] در آن جاودانند. (42) |
| وَنَزَعْنَا مَا فِي صُدُورِهِمْ مِنْ غِلٍّ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهِمُ الْأَنْهَارُ ۖ وَقَالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي هَدَانَا لِهَٰذَا وَمَا كُنَّا لِنَهْتَدِيَ لَوْلَا أَنْ هَدَانَا اللَّهُ ۖ لَقَدْ جَاءَتْ رُسُلُ رَبِّنَا بِالْحَقِّ ۖ وَنُودُوا أَنْ تِلْكُمُ الْجَنَّةُ أُورِثْتُمُوهَا بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (43) |
| و هر گونه کينه‌اى را از سينه‌هايشان مى‌زداييم. از زير [قصرهاى]شان نهرها جارى است، و مى‌گويند: «ستايش خدايى را که ما را بدين [راه] هدايت نمود، و اگر خدا ما را رهبرى نمى‌کرد ما خود هدايت نمى‌يافتيم. در حقيقت، فرستادگانِ پروردگارِ ما حق را آوردند.» و به آنان ندا داده مى‌شود که اين همان بهشتى است که آن را به [پاداش] آنچه انجام مى‌داديد ميراث يافته‌ايد. (43) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |